Vandaag, vier jaar geleden…
Ik was nog maar enkele weken terug thuis na de ‘bedevaart’ die ik maakte om het verdriet van het heengaan van Milou te verwerken. Op deze reis ( het verhaal Après Milou) had ik in één van de hotels kennis gemaakt met een middelgroot schattig hondje. Een West Highland white terriër, een leuk hondje dat er toch wel wat stoer uitzag en me rustig benaderde om me in mijn verdriet te troosten.
Terug thuis dacht ik nog vaak aan dit hondje, want vlak voor mijn vertrek naar la douce France had ik via mijn dierenarts gehoord dat er een tienjarig Westie-hondje in het asiel was beland. Ik vroeg me af of dat oudje er nog steeds was. Misschien was hij ondertussen al geplaatst?
Ik keek op de website… en daar stond hij dan.. een beetje verdwaasd maar braaf te poseren om zich te ‘verkopen’ aan een nieuwe baas.
Een telefoontje naar het asiel gaf me een duidelijker beeld van zijn achtergrond.
De honden waren oorspronkelijk met zijn drie : twee Westie hondjes en een Mechelaar. De eigenares van de honden was gestorven na een slepende ziekte en de honden waren in de zorg gekomen bij de dochter van deze vrouw. Drie maanden lang verbleven de honden in het huis – verzorgd door familie en vrienden – en voor de jonge Mechelse herder werd een nieuwe thuis gevonden.
Het huis werd verkocht en de Westie honden kwamen naar Canina, ons asiel te Essen, omdat Canina als één van de weinige asielen in Vlaanderen oudere hondjes aanneemt.
Ceasar was acht, en Westie tien.
Ceasar werd vrij vlug geplaatst. En dat maakte dat Westie het laatste stukje van zijn thuis zag verdwijnen. Hij sloot zich op in zichzelf en kwijnde langzaam weg… voor hem hoefde het allemaal niet meer.
En zo kwam het dat ik die vijftiende augustus – heel aarzelend – een kijkje ging nemen in het asiel. Het was een ongebruikelijke dag (feestdag), maar ik mocht toch een kleine wandeling met het verweesd hondje maken, dat tegenstribbelend met me mee ging. Hij keek telkens achterom naar het asiel en de dame die hem daar verzorgde. ‘Nu gaan ze me dàt toch ook niet afnemen?’ zag je hem verbijsterd denken.
Ik begreep dat dit wezen tijd nodig had, en veel liefde.
Ik nam hem met me mee voor een proefdagje en tja… hij is hier nooit meer weggegaan.
Vanzelf ging het zeer zeker niet. Westie had een grote muur rond zich heen gebouwd, en had heus geen zin meer om zich nogmaals met hart en ziel aan iemand te gaan hechten. Hij was rustig, deed niets kwaad, maar leefde zijn eigen hondenleven. Kwam ik te dicht met mijn affectie, dan kreeg ik gelijk een grom. Ging ik wandelen met hem, dan trippelde hij onverstoorbaar mee met de eerste beste wandelaar die er wel leuk uitzag. We hadden geen band.
Na ongeveer een jaar van veel liefde en geduld, gebeurde er toch een klein wonder…
Ik kreeg een mini opstootje van de MS toen ik hier in gezelschap van enkele vrienden hout aan het stapelen was. Ik viel op de ziltige grond en was op dat moment heel kwetsbaar. Mijn vrienden droegen me naar het huis (in de kruiwagen!) en legden me in mijn bedje. Op het moment dat ik daar lag op die natte bosgrond, heeft mijn kleine vriend een klik gekregen.
Hij week niet meer van mijn zijde en vlijde zicht lekker dicht tegen me aan.
Die dag begreep hij dat ik hem nodig heb. Elke dag van ons verder samenzijn. Hij was er voor me en IS er voor me, sinds die dag.
Een rots in de branding, een baken van rust en liefde. Wat bof ik met zo’n maatje.
Ik weet dat de klok tikt, veertien jaar is best oud voor een Westie hondje, maar ik geniet van élk moment samen.
foto van Carine Schelkens door Margo Tilborghs van Carine haar facebook pagina gehaald
https://www.facebook.com/Carine.Schelkens/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100011380537424
____________________________________________________________________________________
vandaag deel ik graag het verhaal van Carine, in augustus kon ik kennis maken met haar verhaal op de westieclub fb pagina.
het is een bijzonder verhaal, ook omdat ik het me perfect kan voorstellen. ook wij hebben een westie die het liefst ‘op’ ons komt liggen als ze voelt dat er iets is…
& Carine heeft een boek geschreven !
“Bouillonblokjes van ’t leven”
ik zou zeggen, ga eens kijken op https://www.facebook.com/Carine.Schelkens/ om haar mooie verhalen van het leven te volgen, het is de moeite waard !
Aan Carine zelf, succes met al je verhalen ! ik lees ze met veel plezier en veel succes met je boekvoorstelling !
Hopelijk ontmoeten onze westies en wij elkaar eens?!