Categorie: Geen categorie
Volle maan 5 mei
Beltane 30 april 2023
“Totdat de cultuur de legitimiteit van het naar beneden groeien onderkent, worstelt elke persoon in de cultuur blindelings om zin te krijgen in de duisternis die de ziel nodig heeft om zich in het leven “
– James Hillman
Een van Jung’s studenten vroeg hem, toen hij het over Pilgrim’s Progress had, wat zijn pelgrimstocht echt was geweest. “In mijn geval bestond Pilgrim’s Progress uit dat ik duizend ladders naar beneden moest klimmen totdat ik mijn hand kon uitstrekken naar het kleine klodje aarde dat ik ben,” antwoordde Jung.
“Het kleine klodje aarde dat ik ben! “Een verre van de spirituele hoogten van positivisme en perfectie, de “wees meer, doe meer, bereik en weet meer, heb meer” mentaliteit die velen in het westen zien als een maatstaf van materieel en spiritueel succes. Dit proces van “omlaag groeien” is het tegendeel van de stijgende hoogten van kennis en geest waarvan we aannemen dat ze ons iets waard maken – en toch is het, en is het altijd geweest, een zeer echte roep van de Ziel.
Een zo vaak naar beneden groeien vereist een “zink naar de diepte”. Als we niet bewust voor de reis kiezen, zal de reis ons vanzelf kiezen. De ziel, vermoeid en verwaarloosd, vangt ons zo vaak op de enige manier die het kan – roept ons tot ziekte of depressie, misschien een soort val of verschrikkelijk verdriet, of verraad – zelfs een blijvende apathie; een “Dark Night of the Soul. “Op een gegeven moment zullen alle versieringen van zelfbeeld hun sprankel verliezen of zelfs verdwijnen, en het is vaak met veel lijden dat we beseffen dat ze niet langer de betekenis bevatten die de wereld ons verzekerde dat ze zouden hebben. Uiteindelijk hebben we geen andere keuze dan naar binnen te keren.
Het pad van afdaling, van dat “verdieping in het leven” betekent loslaten. Op een gegeven moment moeten we ons overgeven – onze wortels laten zinken in onze eigen duisternis om te weven en hun weg te weben in wat leeft in dat vuil van jezelf – wat heeft gewacht. Hier kunnen we de diepere realiteiten ontdekken die verborgen zijn in ons eigen lichaam, onze omstandigheden, onze ervaringen, de oude manieren laten sterven. In dit verlies kunnen we ruimte maken voor Iets Groters, zodat de ziel herboren kan worden. Het is van hieruit dat we opnieuw kunnen leven als ledematen die terugwarmen van kou of een gebrek aan bloed, niet met de valstrikken van de wereld, maar naar een verrijkt, belichaamd leven.
Er is een diepe legitimiteit aan deze duisternis die de wereld zo vaak gewoon niet kan begrijpen en zelfs grinnert. Maar het is deze verdieping die ons uitvloeit en ons menselijk maakt. Het woord “mens” kan teruggevoerd worden naar de oude term voor “van de aarde” of “grond. ” Misschien zoiets als “de kleine klod der aarde die ik ben. ” En zoals het verspreiden van wortels onder de Levensboom moeten we zinken in die aarde in onszelf, wortels weven in ons eigen wezen, om te ontwaken tot de realiteit dat die wortels verbonden zijn met zoveel anderen. Want het is de “dieping down” die ons verbindt met onze eigen ziel en met de zielen van anderen – met de aarde zelf. En juist in het “vuil” vinden we het ware goud, dat wil zeggen: de belichaamde ziel, en wat ons echt maakt.
~ Rachel Alana (R.A. Falconer)
Vroedvrouwen van de ziel.
kunst | Shanna Trumbly
https://www.shannatrumbly.com/
#midwivesofthesoul#rachelalana#rafalconer#shannatrumbly#deepeningintolife#wholeness
onder de arm genomen
Populair is de tentoonstelling wel, maar niemand die er iets over kwijt wil…
wel ik stond gisteren meteen te wankelen als ik mediteerde bij de schilderijen die er toe deden…
eindelijk de schilderijen van de 5 zien is een herinnering aan leven(s) van een eeuw geleden.
geen enkele indruk op alle niveaus werden gespaard, alles was er, ik had me er op voorbereid…
het kwam instant
je moest er niks voor doen, het was, vanuit – oh ja das waar – eindelijk zie ik het (terug) –
vannacht opnieuw in die tijd ‘geleefd’, vandaag voel ik dat ik een leven mag zien waarvan ik voelde dat ik die herkende, nu weet ik, ja ik was daar!
het maakt in me wakker dat er geen twijfel meer is om ook weer de penselen te nemen en te gaan – gewoon gaan…
deze nacht meteen terug gekatapulteerd naar de tijd van toen, van chaos naar voelbeeld essentie – of het herkennen van de energie van mijn droom geeft die energie weer die voor mij de betekenis heeft – het is een herinneringsdroom –
maar het ging te snel, veel maar wel herkenbaar, veilig en idd mijn wereld, mijn wereld, met de zelfde thema’s en onderwerpen waarmee ik nog steeds bezig ben – nu weet ik dat ik dààr niet meer aan moet twijfelen, ik heb al kennis mee in mijn rugzak…
al moet ik wel zeggen, ssstttt… laat het rijpen, en wakker worden in stilte…
toch, als een tentoonstelling waarvan de schilderijen 100 jaar verborgen hebben gezeten omdat Hilma en de andere vrouwen van de 5 het zo hadden beschreven, weet ik ja nog steeds is dàt het werk dat we moeten doen, zachtjes rijpend…
met levens na levens onder de arm genomen…
laat nu de droom maar zachtjes openbloeien en de wereld van toen, me laten zien wat ik herken zodat het mijn zielsweten gaat verbreden en ik dit ‘weten’ kan transformeren in de wereld van NU…
op naar de wereld van – de 5 –
(c) foto Peggy Hermans – Hilma Af Klint – 28/04/2023
trouwens we zijn vertrokken voor een reeks soulfood, yes aan de ode van groeistof vanuit het universum.
een top aanrader is ook om eens te gaan kijken naar de lichtwerken van https://www.bozar.be/nl/kalender/swedish-ecstasy & https://www.bozar.be/nl/kalender/swedish-ecstasy
https://www.bozar.be/nl/kalender/swedish-ecstasy
de energie van het einde…
fotobron onbekend
een dikke week geleden – zondag morgen – keek ik in de kraamkamer van onze 4 dagen oude kittens en ik voelde meteen – de energie is anders – .
meteen kreeg ik een bloedneus
ik voelde alles trillen in mijn lijf en meteen kreeg ik beelden, ik was instant op mijn hoede, ik schudde de energie van mijn lijf, toch bleef de bloedneus terug komen…
ik hernam mijn werk dat ik was gestopt een dag eerder…
ik hoor gerommel beneden, een kitten geluid, zachtjes maar hoorbaar…
dju seg, hoe kan dees nu – ons Rozie moet halsbrekende toeren hebben uitgehaald om toch in de bak te komen…
dààr lag een 4 dagen oud klein schattig kittentje op de grond, te piepen, ons Rozie liet meteen los als ik aan de trap riep, trilde van paniek onder de zetel…
dan gaat er dus alles in me rond – de mama poes roepen – mijn man met de hond laten wandelen – en ja zo ist als mens – de kitten proberen te redden – op zondag ook nog de dierenarts van wachtcentrale bellen en tegelijkertijd met de kitten in je hand en de mama poes meehelpend de kitten redden en mee helpen overgaan, ja zo ist, zo duidelijk heb ik zondag morgen 16 april gevoeld aan de lijven hoe het is om als mens een leven te redden en als ziel te weten dat het leven dat zo pril is en in je handen ligt niet meer te redden valt en dus ook meteen mee helpt de oversteek te maken…
maar
hoe straf is het dat ik de energie voelde, in de vroege morgen al, ik kreeg meteen een bloedneus, duidelijker kon het niet zijn…
tot op vandaag is het me niet duidelijk waarom eigenlijk
al wist ik bij het afscheid nemen, wij als mens maar nadien heb ik onze poes dat ook zien doen, wouw hoe beklijvend was dat, een dier dat afscheid neemt van haar kleintje, oh jawel hoor ze doen dat, en hoe, wouw wat een lesje zielsverbondenheid was me dat, ongelofelijk welke band ik heb met onze jongste poes, nu – bij de bevalling is ze me komen roepen en nu riep ik haar om samen haar kitten te redden en te helpen overgaan…
ik wist wel dat het een boodschap was, welke? zeg me welke?
ik droomde over een huis de dag erna ik woonde erin, het was zalig!
ik ging bij mijn tante op bezoek, en zag voor de eerste keer vermoeidheid, een andere vermoeidheid, maar ook weer met de instelling, het is normaal – toch bij het naar buiten gaan voelde ik iets dat met tijd te maken heeft – …
ik stapte in de auto en reed voorbij de afrit uit de parking en reed nog een rondje, alsof ik iets moest ‘ronddraaien’ ofzo…
de dag erna nieuwe maan en zonsverduistering, ik kreeg energie straf eigenlijk, helderheid anders dan anders – voorbij de donkerte kijken – zoiets – ik dacht – het komt omdat ik morgen een nieuwe bijkomende tattoo mag laten zetten en dan zijn mijn zwaluwen met 3…
ik droomde die nacht weer over een prachtig licht huis, ik woonde daar met iemand anders die ik goed kende, een vrouw…
zaterdag was een essentiële inkoop dag, motregen en vies weer op de baan… brrr… ik kreeg veel dorst, ik moest altijd maar drinken…
in de avond het bericht – mijn tante van 91 – zo ziek dat mijn ouders erbij werden geroepen en mijn moeder zei – ze zag eruit alsof ze haar laatste uren aan het leven was…
ik schreef een blog over het onderwerp waar ik me zo druk had in gemaakt sinds ik van het rusthuis was vertrokken, autisme – woensdag was het alweer zo duidelijk autisme –
maar
toen ik de antwoorden las van mijn blogvriend, voelde ik meteen een soort zware energie in mezelf – plof zakken – de tijd erna is wazig – maar ook verhelderend, want idd …
Mijn blogvriend schreef:
“Esther, mijn ervaring (ik heb via een kennis die mij vroeg wat zij moest doen omdat haar moeder bezig was met sterven maar dat duurde al een week, alsof ze zichzelf tegenhield, gevraagd of zij mss katholiek was opgevoed: ja, was het antwoord, en toen gaf ik het advies: ‘Vertel aan haar namens mij dat ik haar de garantie geef dat het sterven zelf een vreugdevolle aangelegenheid is want ze wordt door engelen opgevangen en gaat door een prachtige tunnel heen en eenmaal thuis aangekomen, staan al de vroegere familieleden en de zielen met wie een echte band hebben bestaan allemaal te wachten om je te omhelzen en welkom te heten. Daarover hoeft dus niemand die gaat sterven angstig en bang voor te zijn. Wel komt daarna een voor iedereen een zwaar proces van het terugblikken want daarop is niemand voorbereid, maar daarover vertel ik je een andere keer meer) óf wat ik in boeken heb gelezen dat de stervende in de eerste plaats nog probeert na te gaan hoe conflicten die nooit opgehelderd of opgelost werden, nog kunnen worden goedgemaakt. Dus een onderzoek naar mogelijkheden om oude trauma’s en conflicten op het laatste moment op te lossen. Dus is dat per persoon anders. Maar ik gaf aan dat ik voelde dat die moeder vooral van haar stervensangst bevrijd moest worden (vanwege de kolder in de RK-wereld dat je direct naar hemel of hel wordt gestuurd en dan eeuwig zult branden; criminele flauwekul) en in dat geval gaf ik haar aan dat ze binnen 24 zou overlijden en dat gebeurde dus ook. De angst was was weg en ze kon dus in vrede vertrekken naar een nieuw leven. Een mooiere overgang is niet mogelijk!
En dit advies geldt dus voor iedereen die met dergelijke omstandigheden te maken heeft: probeer erachter te komen wat de remmende factor is en aan wie er nog genoegdoening afgelegd moet worden. Beter alle conflicten beëindigen dan meenemen naar het volgende leven.”
Het gaat idd niet over ASS hebben op je 91ste en in het rusthuis zitten alleen, maar wel over –
de energie van het einde…
Dju ik had het moeten weten, ze zei dat ze al een aantal weken altijd om 4 uur in de morgen wakker werd en dat ze dan klaar wakker is en graag wenst te eten en zich te wassen…
4uur – een bijzonder uur! –
ze zei dat ze voelde dat ze niet alleen was in de nacht en dat ze haar andere medebewoners ‘verdacht’ om ook in de nacht bij haar binnen te komen, wij dachten dat het de verpleging is die ging controleren of alles normaal is…
ja
en ik maar dromen over een huis vol licht…
toen mijn blogvriend dàt schreef en ik mijn energie voelde zakken moest ik het wel zien wat er aan de hand is…
nu weten we dat het – de energie van het einde is – …
nu is het ziekenhuis pas ‘open’ als ik aan het rondrijden ben met de zoon, naar school van school en eten aan het maken ben.
nu slaat de antibiotica nog aan…
maar
ik weet
we zijn zonder dat we het weten al in de energie van het einde …
het stervensproces kan ik elke dag beetje bij beetje beter verstaan, zeker energetisch omdat mijn blogvriend me erop heeft gewezen.
maar eerlijk…
loslaten is toch ook gene makkelijke, ook al weet ik dat op zielsverbondenheid mee ‘leven’ helend is…
Dankjewel Jan Willem voor deze belangrijke zielsverbondenheid en de les van de mens op aarde en in 5D…
Dankjewel…
RESTORATION~
She stood there. Open. Unguarded. Undone. Simply being there in the middle of the world swirling the winds of uncertainty. She knew that her heart can get hurt. But she couldn’t do it any other way.
She dismantled the walls, the safety of her shadow that kept her safe since the days of the great fragmentation. A long forgotten season of her life, until life brought her back to her knees.
She was broken open once more. The initiation of her heart began once again. And the restoration of her soul called her to dig deeper this time. But not in the same places she dug before. Those sites are closed. She returned the sacred bones to the grave site and with reverence she covered them with the soil of her soul.
She must dig elsewhere. New wounds emerged. Not the mother wound. Not the child wound. But this time the wound of her own doing. The wound of her own self-doubt. Fears that she is not good enough. That she has nothing of value to give.
She, a Giver by nature, doubting her offers.
Doubting the gift given to her.
After all the work she’s done on herself she finds herself back to her sacred site. She is exhausted. She feels broken. Fragmented.
Ashamed that the gods can see inside her heart and know the truth of her untruth.
And yet, all she desires is to be true to what she feels. She doesn’t want it masked, covered by the spiritual dogma as dangerous as the pills a doctor would push on her.
She wants to be real. Even in her pain. Even in her disappointment with the world. With those she called “friends”. She sits with the philosophical, the psychological, the spiritual, the social perspectives on “letting go.” On forgiving and moving on. This is the time of deep excavation. A longing to restore. To reclaim. To recover the truth. Her truth.
No one is obligated to understand her truth. And no one is required to. She looks into her Self and knows that hearts can be broken. And hearts can be restored. No matter what. No matter who let her down.
And please, don’t tell her that she is not entitled to her perspective. Do not try to take away her right to see the world through the lens of her own life. Her own archetypes. Her own enneagram.
And how to begin the restoration of her truth?
By remembering who she is.
Start again slowly. Dismiss what is not sacred to you. Write about your values. Write about what makes you angry. Write about what makes you sad. Write about what you have mastered.
In my own restoration, I allow the memories of past lives to flow into my heart. And I feel my heart beating in my chest. This chest that nurtured babies in lives remembered. But not in this one. The fear that there is no one to remember her after she’s gone is real. What will happen to her ashes? This year brought her even closer to her mortality. A constant in the life of all mortals. And she is no different.
She goes back and forth between speaking of herself and the selves of others. Aren’t all the same? Is my breaking the breaking of all my sisters?
What have we learned in the past few years? In my restoration, in my remembrance I see myself buried in a corner of the dwelling where I used to live in the beginning of my existence. I have been around the sun many times. I am a Seer. I see in people’s hearts. I feel people’s feelings.
I am dragged out of my self by strings of hope. I am humbled once again by my unknowing. Those that say that know don’t know. Those that speak as they know my heart they don’t know.
She, the Soul Deep Woman is waking up.
Spiritual bypassing is a side of her that is just as hurt as any part of her that hangs on to some illusive truth that might save her from feeling lonely.
As she remembers past lives, she moves with compassion, self-compassion, into holding close to her heart those dear to her in this realm of existence.
She mothers herself in a way that she was never mothered.
Not judging her mother. Her father. But seeing the truth of them living their truth. And it’s ok to see the truth and not cover it up with the cloak of positivity.
To make changes, to stand in our power, to stand in our truth we are called to disrobe ourselves of false teachings. She is now aware that what some call “spiritual” is false teaching that keeps her from her own truth.
And what is to be done after remembrance?
Restoration calls her to revive the belief that she is worthy. She is allowed to feel. She is allowed to fail and make mistakes. She no longer makes excuses for others. She knows right from wrong.
What once boxed her, what once shackled her is now the story that she must tell. Everything that happened to her, happened for her. And she knows it.
Nothing was lost. No tear was in vain. She takes it all in. And she is better for it. For now she knows that she can’t wait for others to speak her message. To share her truth.
She is the messenger and the message. Her truth is her story. She is the story and the storyteller. Not the story of pain. But the new story emerging from under layers of betrayal, despair, abandonment and loneliness.
And she is now in restoration. The soil of her soul is tilled.
This is holy time. This is sacred unearthing…
………………………………..
Call to Action Essay by Archaeology for the Woman’s Soul
Photo: Metamorphosis by Margery Gurnett
wat een reis…
Eén jaar geleden moet het ongeveer geweest zijn.
de hartkloppingen werden storend en werden meteen nefast voor mijn algemeen welzijn.
de eerste tekenen van een burnout waren er dus een jaar geleden al, een diagnose in oktober pas.
1 jaar later
NU
zijn ander halve maand ongeveer mijn hartritme stoornissen echt weer opnieuw een langere tijd weer normaal, en ze blijven ook normaal.
ik kom stap voor stap weer uit mijn burn out – al kan het ook vaccinatie schade zijn geweest – wie zal het zeggen…
nu een jaar later – vorig jaar was ik nu in training om mijn zaak op te starten – nu heb ik net mijn 6de en 7de boek geschreven – en heb geen zaak meer, kan ik zeggen dat die stress van een zaak op te starten niet snel meer gaat terug komen.
ik wenste als kind schrijver te worden, dat zal dus mijn leven worden de komende jaren.
nu een jaar later kan ik zeggen dat er serieuze knopen zijn doorgehakt en ik minder en minder ga vasthouden aan dingen die het leven niet toelaten – en die dus loslaten – en vasthouden aan dat wat er zich voor mijn ogen aan het afspelen is.
het lijkt naar buiten toe heel passief.
ik schik mezelf in een bepaalde levensfase – naar buiten toe –
in mijn leven is het iets anders, rijptijd is aangebroken.
ik ga er 50 worden dit jaar, en dat voel ik aan alles!
deze burnout is echt wel een burnout op alle vlakken in alle leefgebieden.
deze is een rijptijdsburnout geweest – wat ik niet kan transformeren laat ik los – is zowat de zin die ik hanteer.
ik heb mijn menopauze al een paar jaar achter de rug – heel plots – boem, nu zitten veel van mijn vriendinnen in die periode en het valt me letterlijk op wat ze met een – rijpe vrouw – nu bedoelen.
al die vriendinnen zijn ouder dan ik, en nu ik zo kijk op wat ik al heb doorworsteld met mijn lichaam, de menopauze en de lichaamsverandering en nu persoonlijk met mijn burnout weet ik dat de rijpheid te maken heeft met puurheid, zuiverheid, gezondheid, en éénvoud…
éénvoud…
back to nature
ik sta nu 9 maanden later de verf op de muren te schilderen die onze zoon gekozen heeft 9 maanden geleden, en dacht bij mezelf, hoe moeilijk is een kamer schilderen wel niet geworden voor mijn lijf – pre burnout – wouw hé ik heb mezelf nog eens lekker mogen tegen komen tijdens het schilderen van zijn tiener kamer, op alle vlakken, maar het is gelukt en hoe, op mijn manier, niks is er gewoon, maar het geheel klopt helemaal.
1 week geleden mocht ik van onze poes bij haar bevalling zijn van haar prachtige 4 kittens. een zeer intense prachtige verbindende ervaring die me zo veel dichter bij mezelf bracht en bij de natuur van het leven, wie heelde wie tijdens de bijna 3 uur durende bevalling?!
ik heb zondag ook mogen beleven dat nieuw leven ook heel fragiel is toen onze prachtige westie ook een kitten voor zichzelf wenste en toch in de kraamkamer was gewroet en een kitten te pakken had, die helaas stierf door de verwondingen van onze westie haar tanden.
dju toch – een klein diertje zien sterven terwijl mama poes likte en ik het voor haar in mijn handen warm hield en hartmassage deed bij de kitten – dat doe je dan ook gewoon zonder dat je het ooit hebt gezien of hebt geleerd – en terwijl de dierenarts opbelde – van wacht – wist je innerlijk dat het kleintje van 5 dagen oud door de verwondingen en het bloed geen kans op overleven had, toch riep ik leef kleintje leef!, terwijl ik het mee hielp overgaan…
verschillende werelden in 1 seconde voelen, heel beklijvend, en ook heel verrijkend.
ik schreef mijn laatste boeken over het thema dàt nu voor mij in mijn leven belangrijk is, energie, intuïtie, instinct, voelbeeld voelen, zien, kijken en voelen.
wel
ik ben de eerste week van de paasvakantie later naar zee vertrokken en vroeger terug gekomen, de zee is top, de sfeer is op.
rijptijd heeft het nodig gehad…
om te voelen waar de plaats geschikt is om energie te krijgen…
ik moest bijna IN zee gaan staan had ik het gevoel om mezelf op die plaats nog op te laden, het was op gebruikt, niet mijn plaats aan zee – al wist ik het wel ik wenste het nog een kans te geven…
vervroegd thuis gekomen
mannen het huis uit
poes komt me halen om te bevallen
ik was plots voor onze poes een poezen doula die echt nodig was voor haar…
hoe mooi kan het leven zijn op een paar meter in je huis.
hoe schoon is het dat je nu in je bed de kittens hoort als ze zogen bij mama poes…
zo schoon kan het leven dus zijn
ik ben nog niet vaak zo dicht bij mijn kern geweest als de laatste week, ook al zie ik tot de dag van vandaag nog veel af van de kitten die er dus niet meer is.
ze heeft nooit het leven gezien, alleen maar gevoeld – wat een prachtige beklijvende les voor mij…
dankjewel daarvoor lieve 2de geborenen…
dankjewel dat ik je mocht zien geboren worden xxx
toch
leven en dood het is een cirkel, het is het leven…
Dankjewel prachtige kitten, je was het mooiste lichtje in de afgelopen week…
xxx
tot drooms…
het doel # het zaadje
Wie ben je?
Ben jij je naam, je verhaal of je lichaam?
Zolang we geïdentificeerd zijn met dat wat vluchtig is, zullen we gevangen blijven in de cyclus van lijden.
We zullen dan ofwel wegrennen van lijden, ofwel naar een tijdelijk plezier rennen.
Beide scenario’s zijn simpelweg verschillende kanten van dezelfde medaille.
We zijn in beide gevallen iets aan het doen en voelen continu dat er ergens iets ontbreekt.
Maar als we onszelf toestaan om te stoppen met rennen en in plaats kalmte en stilte te ervaren, zullen we de geur van vrede en vreugde zonder reden beginnen voelen.
Alleen in deze staat kunnen de antwoorden op de diepere vragen van het bestaan ontstaan.
Sri Prem Baba
EEN GOED VOORBEELD GEEF JE DOOR — SPIRITUEEL Boeddha
Goed voorbeeld doet goed volgen Goed voorbeeld doet goed volgen zo zegt men, en vooral kinderen kijken goed naar het voorbeeld dat volwassenen geven. Andersom doen we dat een heel stuk minder. Als volwassenen al zien dat jonge kinderen in staat zijn tot onvoorwaardelijke liefde (kinderen houden bijvoorbeeld onvoorwaardelijk van hun ouders) dan nemen ze dat voorbeeld […]
EEN GOED VOORBEELD GEEF JE DOOR — SPIRITUEEL Boeddha
het is afgedrukt!
Alles wat ik niet kan transformeren tot iets schitterends, laat ik los.
Anais Nin
hier liggen ze mijn werken – 100blz op 30/30 –
vanaf 28 februari ben ik eraan bezig en het verhaal is nog niet af.
helemaal niet, het is maar pas begonnen…
ook voor mij als schrijver zijn het werken die door moeten dringen.
ik weet hoegenaamd nog niet wat ik ermee ga doen, wel dat ik ermee naar een uitgever ga trekken, dat wel en ik weet ook al welke!
zondag bij het thuiskomen lag mijn boek aan de voordeur, joepie en verder heb ik het ingekeken maar nog niet helemaal laten doordringen.
ik heb wat bezinkingstijd nodig, al weet ik wel dat ik nu – ik heb uren in het selecteren van de foto’s gestoken – er een kinder tarot ofzo iets bij ga maken.
al spelend leer je het meeste!
dus, gaat zeker een vervolg komen!
Geest is het vervolg in boekvorm – dat wist ik al – nu even iets anders en de kindertarot in elkaar steken ofzo…
3 delen en een tarot – dan heb je al heel veel…
hmmm
op naar de toekomst…
Elma Rosewood life writer about the sea of life -not a rosewood seller - 