“Totdat de cultuur de legitimiteit van het naar beneden groeien onderkent, worstelt elke persoon in de cultuur blindelings om zin te krijgen in de duisternis die de ziel nodig heeft om zich in het leven “

– James Hillman

Een van Jung’s studenten vroeg hem, toen hij het over Pilgrim’s Progress had, wat zijn pelgrimstocht echt was geweest. “In mijn geval bestond Pilgrim’s Progress uit dat ik duizend ladders naar beneden moest klimmen totdat ik mijn hand kon uitstrekken naar het kleine klodje aarde dat ik ben,” antwoordde Jung.

“Het kleine klodje aarde dat ik ben! “Een verre van de spirituele hoogten van positivisme en perfectie, de “wees meer, doe meer, bereik en weet meer, heb meer” mentaliteit die velen in het westen zien als een maatstaf van materieel en spiritueel succes. Dit proces van “omlaag groeien” is het tegendeel van de stijgende hoogten van kennis en geest waarvan we aannemen dat ze ons iets waard maken – en toch is het, en is het altijd geweest, een zeer echte roep van de Ziel.

Een zo vaak naar beneden groeien vereist een “zink naar de diepte”. Als we niet bewust voor de reis kiezen, zal de reis ons vanzelf kiezen. De ziel, vermoeid en verwaarloosd, vangt ons zo vaak op de enige manier die het kan – roept ons tot ziekte of depressie, misschien een soort val of verschrikkelijk verdriet, of verraad – zelfs een blijvende apathie; een “Dark Night of the Soul. “Op een gegeven moment zullen alle versieringen van zelfbeeld hun sprankel verliezen of zelfs verdwijnen, en het is vaak met veel lijden dat we beseffen dat ze niet langer de betekenis bevatten die de wereld ons verzekerde dat ze zouden hebben. Uiteindelijk hebben we geen andere keuze dan naar binnen te keren.

Het pad van afdaling, van dat “verdieping in het leven” betekent loslaten. Op een gegeven moment moeten we ons overgeven – onze wortels laten zinken in onze eigen duisternis om te weven en hun weg te weben in wat leeft in dat vuil van jezelf – wat heeft gewacht. Hier kunnen we de diepere realiteiten ontdekken die verborgen zijn in ons eigen lichaam, onze omstandigheden, onze ervaringen, de oude manieren laten sterven. In dit verlies kunnen we ruimte maken voor Iets Groters, zodat de ziel herboren kan worden. Het is van hieruit dat we opnieuw kunnen leven als ledematen die terugwarmen van kou of een gebrek aan bloed, niet met de valstrikken van de wereld, maar naar een verrijkt, belichaamd leven.

Er is een diepe legitimiteit aan deze duisternis die de wereld zo vaak gewoon niet kan begrijpen en zelfs grinnert. Maar het is deze verdieping die ons uitvloeit en ons menselijk maakt. Het woord “mens” kan teruggevoerd worden naar de oude term voor “van de aarde” of “grond. ” Misschien zoiets als “de kleine klod der aarde die ik ben. ” En zoals het verspreiden van wortels onder de Levensboom moeten we zinken in die aarde in onszelf, wortels weven in ons eigen wezen, om te ontwaken tot de realiteit dat die wortels verbonden zijn met zoveel anderen. Want het is de “dieping down” die ons verbindt met onze eigen ziel en met de zielen van anderen – met de aarde zelf. En juist in het “vuil” vinden we het ware goud, dat wil zeggen: de belichaamde ziel, en wat ons echt maakt.

~ Rachel Alana (R.A. Falconer)

Vroedvrouwen van de ziel.

kunst | Shanna Trumbly

https://www.shannatrumbly.com/

#midwivesofthesoul#rachelalana#rafalconer#shannatrumbly#deepeningintolife#wholeness