onder de arm genomen

Populair is de tentoonstelling wel, maar niemand die er iets over kwijt wil…

wel ik stond gisteren meteen te wankelen als ik mediteerde bij de schilderijen die er toe deden…

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/02/16/jarenlang-verborgen-en-nu-te-zien-in-brussel-maak-kennis-met-de/

eindelijk de schilderijen van de 5 zien is een herinnering aan leven(s) van een eeuw geleden.

geen enkele indruk op alle niveaus werden gespaard, alles was er, ik had me er op voorbereid…

het kwam instant

je moest er niks voor doen, het was, vanuit – oh ja das waar – eindelijk zie ik het (terug) –

vannacht opnieuw in die tijd ‘geleefd’, vandaag voel ik dat ik een leven mag zien waarvan ik voelde dat ik die herkende, nu weet ik, ja ik was daar!

het maakt in me wakker dat er geen twijfel meer is om ook weer de penselen te nemen en te gaan – gewoon gaan…

deze nacht meteen terug gekatapulteerd naar de tijd van toen, van chaos naar voelbeeld essentie – of het herkennen van de energie van mijn droom geeft die energie weer die voor mij de betekenis heeft – het is een herinneringsdroom –

maar het ging te snel, veel maar wel herkenbaar, veilig en idd mijn wereld, mijn wereld, met de zelfde thema’s en onderwerpen waarmee ik nog steeds bezig ben – nu weet ik dat ik dààr niet meer aan moet twijfelen, ik heb al kennis mee in mijn rugzak…

al moet ik wel zeggen, ssstttt… laat het rijpen, en wakker worden in stilte…

toch, als een tentoonstelling waarvan de schilderijen 100 jaar verborgen hebben gezeten omdat Hilma en de andere vrouwen van de 5 het zo hadden beschreven, weet ik ja nog steeds is dàt het werk dat we moeten doen, zachtjes rijpend…

met levens na levens onder de arm genomen…

laat nu de droom maar zachtjes openbloeien en de wereld van toen, me laten zien wat ik herken zodat het mijn zielsweten gaat verbreden en ik dit ‘weten’ kan transformeren in de wereld van NU…

op naar de wereld van – de 5 –