fotobron onbekend

een dikke week geleden – zondag morgen – keek ik in de kraamkamer van onze 4 dagen oude kittens en ik voelde meteen – de energie is anders – .

meteen kreeg ik een bloedneus

ik voelde alles trillen in mijn lijf en meteen kreeg ik beelden, ik was instant op mijn hoede, ik schudde de energie van mijn lijf, toch bleef de bloedneus terug komen…

ik hernam mijn werk dat ik was gestopt een dag eerder…

ik hoor gerommel beneden, een kitten geluid, zachtjes maar hoorbaar…

dju seg, hoe kan dees nu – ons Rozie moet halsbrekende toeren hebben uitgehaald om toch in de bak te komen…

dààr lag een 4 dagen oud klein schattig kittentje op de grond, te piepen, ons Rozie liet meteen los als ik aan de trap riep, trilde van paniek onder de zetel…

dan gaat er dus alles in me rond – de mama poes roepen – mijn man met de hond laten wandelen – en ja zo ist als mens – de kitten proberen te redden – op zondag ook nog de dierenarts van wachtcentrale bellen en tegelijkertijd met de kitten in je hand en de mama poes meehelpend de kitten redden en mee helpen overgaan, ja zo ist, zo duidelijk heb ik zondag morgen 16 april gevoeld aan de lijven hoe het is om als mens een leven te redden en als ziel te weten dat het leven dat zo pril is en in je handen ligt niet meer te redden valt en dus ook meteen mee helpt de oversteek te maken…

maar

hoe straf is het dat ik de energie voelde, in de vroege morgen al, ik kreeg meteen een bloedneus, duidelijker kon het niet zijn…

tot op vandaag is het me niet duidelijk waarom eigenlijk

al wist ik bij het afscheid nemen, wij als mens maar nadien heb ik onze poes dat ook zien doen, wouw hoe beklijvend was dat, een dier dat afscheid neemt van haar kleintje, oh jawel hoor ze doen dat, en hoe, wouw wat een lesje zielsverbondenheid was me dat, ongelofelijk welke band ik heb met onze jongste poes, nu – bij de bevalling is ze me komen roepen en nu riep ik haar om samen haar kitten te redden en te helpen overgaan…

ik wist wel dat het een boodschap was, welke? zeg me welke?

ik droomde over een huis de dag erna ik woonde erin, het was zalig!

ik ging bij mijn tante op bezoek, en zag voor de eerste keer vermoeidheid, een andere vermoeidheid, maar ook weer met de instelling, het is normaal – toch bij het naar buiten gaan voelde ik iets dat met tijd te maken heeft – …

ik stapte in de auto en reed voorbij de afrit uit de parking en reed nog een rondje, alsof ik iets moest ‘ronddraaien’ ofzo…

de dag erna nieuwe maan en zonsverduistering, ik kreeg energie straf eigenlijk, helderheid anders dan anders – voorbij de donkerte kijken – zoiets – ik dacht – het komt omdat ik morgen een nieuwe bijkomende tattoo mag laten zetten en dan zijn mijn zwaluwen met 3…

ik droomde die nacht weer over een prachtig licht huis, ik woonde daar met iemand anders die ik goed kende, een vrouw…

zaterdag was een essentiële inkoop dag, motregen en vies weer op de baan… brrr… ik kreeg veel dorst, ik moest altijd maar drinken…

in de avond het bericht – mijn tante van 91 – zo ziek dat mijn ouders erbij werden geroepen en mijn moeder zei – ze zag eruit alsof ze haar laatste uren aan het leven was…

ik schreef een blog over het onderwerp waar ik me zo druk had in gemaakt sinds ik van het rusthuis was vertrokken, autisme – woensdag was het alweer zo duidelijk autisme –

maar

toen ik de antwoorden las van mijn blogvriend, voelde ik meteen een soort zware energie in mezelf – plof zakken – de tijd erna is wazig – maar ook verhelderend, want idd …

Mijn blogvriend schreef:

“Esther, mijn ervaring (ik heb via een kennis die mij vroeg wat zij moest doen omdat haar moeder bezig was met sterven maar dat duurde al een week, alsof ze zichzelf tegenhield, gevraagd of zij mss katholiek was opgevoed: ja, was het antwoord, en toen gaf ik het advies: ‘Vertel aan haar namens mij dat ik haar de garantie geef dat het sterven zelf een vreugdevolle aangelegenheid is want ze wordt door engelen opgevangen en gaat door een prachtige tunnel heen en eenmaal thuis aangekomen, staan al de vroegere familieleden en de zielen met wie een echte band hebben bestaan allemaal te wachten om je te omhelzen en welkom te heten. Daarover hoeft dus niemand die gaat sterven angstig en bang voor te zijn. Wel komt daarna een voor iedereen een zwaar proces van het terugblikken want daarop is niemand voorbereid, maar daarover vertel ik je een andere keer meer) óf wat ik in boeken heb gelezen dat de stervende in de eerste plaats nog probeert na te gaan hoe conflicten die nooit opgehelderd of opgelost werden, nog kunnen worden goedgemaakt. Dus een onderzoek naar mogelijkheden om oude trauma’s en conflicten op het laatste moment op te lossen. Dus is dat per persoon anders. Maar ik gaf aan dat ik voelde dat die moeder vooral van haar stervensangst bevrijd moest worden (vanwege de kolder in de RK-wereld dat je direct naar hemel of hel wordt gestuurd en dan eeuwig zult branden; criminele flauwekul) en in dat geval gaf ik haar aan dat ze binnen 24 zou overlijden en dat gebeurde dus ook. De angst was was weg en ze kon dus in vrede vertrekken naar een nieuw leven. Een mooiere overgang is niet mogelijk!
En dit advies geldt dus voor iedereen die met dergelijke omstandigheden te maken heeft: probeer erachter te komen wat de remmende factor is en aan wie er nog genoegdoening afgelegd moet worden. Beter alle conflicten beëindigen dan meenemen naar het volgende leven.”

Het gaat idd niet over ASS hebben op je 91ste en in het rusthuis zitten alleen, maar wel over –

de energie van het einde…

Dju ik had het moeten weten, ze zei dat ze al een aantal weken altijd om 4 uur in de morgen wakker werd en dat ze dan klaar wakker is en graag wenst te eten en zich te wassen…

4uur – een bijzonder uur! –

ze zei dat ze voelde dat ze niet alleen was in de nacht en dat ze haar andere medebewoners ‘verdacht’ om ook in de nacht bij haar binnen te komen, wij dachten dat het de verpleging is die ging controleren of alles normaal is…

ja

en ik maar dromen over een huis vol licht…

toen mijn blogvriend dàt schreef en ik mijn energie voelde zakken moest ik het wel zien wat er aan de hand is…

nu weten we dat het – de energie van het einde is – …

nu is het ziekenhuis pas ‘open’ als ik aan het rondrijden ben met de zoon, naar school van school en eten aan het maken ben.

nu slaat de antibiotica nog aan…

maar

ik weet

we zijn zonder dat we het weten al in de energie van het einde …

het stervensproces kan ik elke dag beetje bij beetje beter verstaan, zeker energetisch omdat mijn blogvriend me erop heeft gewezen.

maar eerlijk…

loslaten is toch ook gene makkelijke, ook al weet ik dat op zielsverbondenheid mee ‘leven’ helend is…

Dankjewel Jan Willem voor deze belangrijke zielsverbondenheid en de les van de mens op aarde en in 5D…

Dankjewel…