Wanneer je ochtends wakker wordt met de ochtendzon, realiseer je elke keer weer wat een privilege het is om te leven, te ademen, te denken, te genieten, te beminnen…

Marcus Aurelius

gisteren morgen vanuit de stoel …

zicht op zee

mistzee

schoon hé

perfect hé

en toen…

de schoonmaakvrachtwagen …

ik ben dus zeeïg

straf er is iets veranderd sinds een aantal dagen

ik mocht tot mijn grote geluk naar zee tijdens de krokus vakantie, helaas problemen in de studio van afvalwater dat in het gelijkvloers kwam aangelopen vanboven uit…

ik mocht verplaatsen naar dus afgelopen week.

op één of andere manier voelde ik aan dat het ‘probleem’ nog niet was opgelost, dus vertrok ik niet maandag maar woensdag samen met mijn hele gezin (anders had ik alleen met de zoon gegaan).

donderdag echt zo een slecht weer, zelfs onze westie wilde niet naar buiten, ze zette haar pootjes nog maar op de trede stak haar neus buiten en haar remmen op.

nope ikke niet in die aanhoudende regen naar buiten…

dus wij in een studio met 3 binnen wachten op Godot – nog wel lekker gaan eten – Tibetaans- maar daar wel als verzopen kiekes binnen gekomen –

geen strand meer gezien met mijn gezin, alleen ikke eventjes al was mijn jas nat tot op de stiksels langs de binnekant.

in de morgen had ik al een regenwandeling gedaan op het strand rond een uur of 7, dus genoeg regen op een dag gezien.

vrijdag was een prima dag, ikke weer heel vroeg het strand op, wakker worden en hop het strand op

het bootje is volgens mij de garnaal visser die we in https://www.dekust.be/doen/een-jaar-op-zee zien, maar dat weet ik straks pas…

en dan mijn huisgenoten vlakbij mijn stoel worden wakker

mijn tarot kaarten liggen op de tafel ik heb net in mijn dagboek geschreven en hop, alles van tafel plaats maken…

er is meer volk aan zee, we horen in de middag volk toe komen boven ons, de wc horen we doorspoelen even later moeten we alle ramen openen, oei de geur is nog niet verdwenen…

ok de ramen open en wij weg…

in de avond de ramen even dicht in de nacht de ramen weer open, in de morgen met de ramen open in de koude is de geur zeer intens – dju! –

koud en stinken met een pracht zicht – ja …

raam terug dicht, oei raam gaat niet meer dicht, oei oh lala wat nu gedaan…

beginnen te bellen, geen ontvangst, onbereikbaar en weet ik veel wat allemaal, wouw heel de voormiddag naar de vaantjes en dan de eigenaar, hij kwam meteen, en hop de raam werd met brute fors dichtgeduwd.

onder ons ‘raam’ een fijne ontmoeting met 2 wonderhonden en hun baasje

en op naar het wandelen op de pier …

de zoon nog moeten overtuigen en omgekocht met pizza dàt wenste hij ook nog te eten op deze reis! – want echt waar ouders – op een pier gaan wandelen das zo saai! – !!!

zo saai !!!

kijk dààr is hij – de paarse strandloper – mijn man in de zevende hemel – de zoon oh ja – mijn man – hebben jullie hem gezien – ik kijk door de verrekijker – de zoon trekt aan de onze westie kwestie die heel graag de golven van dichtbij wil bekijken – o hemel –

wel een pracht zicht ver heel ver kan je kijken!

in die morgen had ik een ontmoeting met de zeehond om het strand, ik zag hem van ver hij zag mij van ver en we lieten elkaar echt met ‘rust’ terug op de mooie hermaakte nieuwe dijk natuurlijke dijk een heerlijke ontmoeting met een pracht hondje en een vrouw die een tweede verblijf had en van mijn leeftijd was…

zeg nooit nooit en blijf dromen!

het hondje – Bo – had de zelfde ‘kuren’ als ons Rozie die net die dag 3jaar is geworden en ze konden het goed met elkaar vinden, Bo en ons Rozie.

ik had een zeer aangenaam gesprek over het leven dat kan zijn en het leven dat er is.

ik ging opgeladen weer naar de studio en kwam terecht in een nog net aanvaardbare geur.

ramen open ok, het verdween, ramen dicht niet ok…

in de nacht werd het me te veel, ik werd wakker van de geur, ik raapte de moed bij elkaar wachtte op de ochtend..

mist op het strand – alles 1 kleur – , ik wachtte tot de zee zichtbaar werd…

ik stapte buiten met onze westie en ze kroop tussen mijn benen in mijn lange jas, ik voelde pas later hoe koud het was, ijskoud!

maar wouw wat een magische beleving die mist aan zee…

het was te koud voor mij op het strand, maar wel prachtig…

de grote sternen hoorde ik, wat leuk was om ze na lange tijd opnieuw te horen…

en ook de kuiswagen, elke morgen opnieuw het geluid dat telkens weerkaatst op de gebouwen van de kuiswagen …

dju, never een stil moment…

ergens brak er iets in mij…

dit is niet mijn plaats!

maar net zo snel als ik het dacht lachte ik en zei, maar wees blij…

ik lachte mezelf een stille lach op mijn gezicht en ging naar de studio, trok de deur open, en brak voor een tweede keer…

nee!

dit niet meer – de geur is er gewoon te veel aan…

we konden maar 1 raam meer openen en buiten was het 2graden…

ik dronk rustig mijn tas koffie, schreef in mijn dagboek maar nee ik was gebroken…

zeeïg

toen kwam de kuisvrachtwagen voor ons raam echt goed poetsen, veel lawaai als gevolg, en dàt was de druppel…

ik ga inpakken, zei ik…

rustig om mijn gezin niet te veel op stang te jagen ging ik al beetje per beetje aan de slag.

we hebben nog een mooie rustige inpak tijd gehad zijn vertrokken nadat we de eigenaar het slechte nieuws hadden meegedeeld en zijn naar Bredene gereden.

op de parking aangekomen hoorde we de merel zingen…

“hoort de merel zingen“

wij samen in koor

we hebben frietjes gegeten op de motorkap van onze auto op de parking in Bredene aan ‘ons’ vakantie app …

yes!

en dan zijn we naar huis gereden…

om volgende maand weer naar Bredene te gaan met een vriendin en in de vakantie de zee te vieren!

maar vandaag voel ik me zeeïg

zeemelancholie