Mijn vriendin uit Leuven zei me een dikke maand geleden – Maar Elma toch! – ik ging eens opzoek naar olijven in Retie en ik vond er geen…
Dat is niet eens zo lang geleden!
ik moest lachen want wat hebben olijven nu te maken met de situatie waarin ik leef.
ik benoemde het die dag – de woestijn van zijn – waarin ik leef…
een woestijn – waar woorden niet binnen komen – daden amper zichtbaar zijn – en de deuren worden gesloten als je anders bent.
de stille Kempen mag je hier waar ik woon erg letterlijk nemen, maar niet omdat het hier stil is! Nee – elke dag is er wel een oefening met x aantal gevechtsvliegtuigen en iemand bomen aan het zagen of de hof aan het bewerken tot een biljard veldje…
het is bekend hier in de streek – als je geen olijven kon vinden toen in Retie, kon je die al zeker niet vinden in Balen, als je via via iemand kende in Mol bracht die ze mee uit Antwerpen…
ja zo idd…
nu kunnen we wel olijven vinden hoor, nu wel…
we gaan erop vooruit!
oef!
de stilte heeft ook iets in zijn buik – ook stille mensen – die noest werken en minder makkelijk luisteren naar wat je eigenlijk hebt te zeggen…
in stilte 1 op 1 misschien wel in de schone schijn van binnen naar buiten, van buiten naar binnen is er een muur van on hoorbaarheid – oorverdovend luid – jawel idd…
de stilte trekt aan in onze streek – maar neemt ook mensen levens – want stil mag je hier heel letterlijk nemen!
onze streek telt het minste psychologen, coachen, en aanverwante therapeuten…
misschien zegt dat al veel!
we hebben hier heel veel honden trimmers en paardenwinkels en maneges en van verder afkomstige – geitenwollensokken – mensen die met hun ideeën – permacultuur – hier ook botsen op het arme zand in de grond…
de woestijn van de Kempen…
gisteren zei mijn man in een zoveelste ‘ruzie’ – jij bent gefrustreerd omdat het je niet lukt om te doen wat je wil doen! – knipoog – weet je wat jij kan doen als je realistisch bent – berg je droom op en ga vrijwilligerswerk doen! –
ja
hij heeft een punt, ik neem het mee, want idd na zoveel jaren werken – 2008 tot nu – heb ik meer gewerkt in Antwerpen en Gent – dan hier in mijn streek -…
hij heeft een punt, want wie heeft nu zo een droom! – hier is wel eens iemand die iets schrijft, schildert, en tekent, maar die zijn meestal bekend ver weg van hier…
weg van hier…
bekend ver weg van hier
ver weg van hier
ik sprak het uit – dan moet ik hier weg! – zei ik tegen mijn man, hij keek niet op van ‘thuis’ hij slaakte een zucht – keek even naar me en wende de blik terug op het scherm van Lowieke in thuis…
ik was uit mijn lood geslagen en eigenlijk ook helemaal niet verrast, ik weet het!
ik weet het al heel lang!
als ik de astrologische legging van mijn tarot kaarten op 1 januari uitpluis met behulp van mijn leerkracht dan lees ik het ook – je weet het – nu inzicht krijgen in de ‘vorm’ hoe ik ‘het’ naar buiten breng en er mijn centen mee kan verdienen…
ja
dàt
ik zei het tegen mijn man en die lachte – dat is niet echt realistisch! – en keek weer naar het tv scherm.
nadien zei hij – ga vrijwilligers werk doen – dat brengt op!
ik dacht bij mezelf – ja hij heeft een punt – om weer in de maatschappij te komen – ik ga mezelf een eigen re-integratie – aanmeten door me als vrijwilliger in het rusthuis op verdieping 10 bij mijn tante – aan te melden om me in te zetten in mijn kunnen.
vorige week heb ik een formulier aangevraagd en getekend – vanaf maart – heb ik erbij gezegd.
re -integratie…
op de 10de verdieping van een nieuw -vernieuwd – rusthuis in Geel.
Ja dat ga ik doen, efkes iets anders…
Dàt ziet mijn man volledig zitten, een vrouw die blijft en vrijwilligerswerk doet – wat doet je vrouw?
nu moet hij niet meer naar de juiste woorden zoeken, nu kan hij zeggen – ze doet vrijwilligerswerk op de 10de verdieping…
einde
en weer verder gaan met ‘thuis’.
in mijn tarot legging komt er een opeenvolging die verteld – waar kan jij terecht?! –
het is niet de vraag of ik het duidelijk kàn maken, maar wel – waar kan ik terecht?! –
ja
ik vroeg me af of dit een kaart was voor het jonge Elmatje die zichzelf in de bezem kast verstopte om eens te kijken of ze me wel miste tijden een familiefeest…
ik leef in de woestijn van zijn…
de taal van de zandkorrels die tussen het cement zitten in de te bouwen muur.
in mezelf zit er een jungle verborgen – oorverdovend stil – een jungle die ik laat leven met stukjes en beetjes naar buiten toe – zo van tegen die persoon kan ik het geluid van mijn jungle laten horen, die kan maar een paar plantjes aan, die ga ik al een boom laten zien, en die kan een landschap aan…
dé rest is nog niet geweten!
als ik praat ben ik gewoon dat ik op een muur bots met de woorden die ze niet meteen verstaan…
de taal van het zand, de jungle in de woestijn van zijn…
communicatie is voor mij heel vaak – niet begrepen worden – dat zie ik aan de lichaamstaal – te intens – dat merk ik aan de muren van tijd – te veel en te snel – dat merk ik als de vragen niet meer komen – of te gespecialiseerd, dat merk ik aan – geen geld kunnen verdienen in de woestijn van zijn…
ik bots op een muur…
van kleins af aan.
en
niet alleen ik!
op de kleinste zijn rapport stond – J – mag meer voor zijn mening uitkomen in de klas – hij mag zijn mening blijven volhouden in de groepen waarin hij werkt –
het was de tweede keer dit jaar, het is dus een puntje – een werk puntje –
ik vroeg het hem en hij zei – mama zei hij – ze zijn alleen maar doof als ik iets vertel – maar – ging hij verder – voor de andere zijn ze niet doof! – zeker niet voor hun vriendjes! –
donjg!
ja
de muur
ook bij hem…
straf dacht ik…
luisteren is dus een kunst…
lezen ook…
begrijpen ook…
gek…
ik dacht aan de woorden – spreken tegen een muur – omdat ik dit al jaren roep naar mijn man in de hevigheid van de strijd…
ik spreek, ik bid, ik heb een eigen gebetsmuur in mijn huis, in mezelf en rondom mezelf gebouwd met mijn eigen taal van zand…
maar als ik vertrouwen heb dan laat ik die muur wel eens vallen en krijgen ze plots een jungle te zien, met alles erop en eraan eveneens de houtkappers die eeuwenoude bomen komen kappen, of hebben gekapt met een open gat in het landschap van mijn bestaan…
heftig niet…
ja ik kan het verstaan!
die mensen verschieten vaak als ik de poort open zet – ook energetisch – oh Elma wat gebeurd er nu allemaal! – op de massage tafel bij mijn healer in Retie.
ja idd…
en toch als ik te veel vanuit mijn jungle ga communiceren beleef ik de muur der stilte en voel ik de sporen van mijn woorden het zand vinden van mijn taal tussen het cement waarop ze zijn opgebouwd…
ik kan dàt verstaan!
helemaal!
nu vandaag ga ik de zoveelste stap zetten om idd mijn droom – die mijn passie is mijn levensintentie, mijn leven is – stop te zetten in officiële instanties en opnieuw een vraag te stellen om vrijwilligers werk te mogen gaan doen op de 10de verdieping van het bestaan in het hinterland – van het leven – waar je kan kijken over al het groen van Geel, Mol, Herentals, tot zelfs in Turnhout…
ja
dàt ga ik vandaag vragen
en verder is het stil en vraagt mijn moeder – hoe ist met u – en zeg ik sava – en vraagt ze sava?! – en zeg ik – ok – het is goed – en leg ik uit hoe de sporen van mijn woorden, de zaadjes van mijn mos zich kunnen vastzetten op het zand van stilte…
Fotobron PX.
en
het is niks, ik ben dat gewoon, het leven gaat verder!
vandaag krijg ik mijn heel langverwacht kunstig tarot deck aan uit Amerika, yes yes yes!
life goes on…
morgen mij tweede tattoo – een uil! – knipoog…
yes
laten we eraan beginnen!
Namasté
tot in de week…
Elma Rosewood life writer about the sea of life -not a rosewood seller - 