lichten worden aangestoken, kerstverlichting is zichtbaar van in de branding.

ik kijk ernaar als ik om 9uur het strand op kom en lach, ach kerst, achter de raampartijen slachtpartijen in alle maten en vormen op alle niveaus.

ik lach en dacht aan mijn kerstwens @sea – wat zou ik doen als ik ‘iets’ had aan zee om mezelf zoals nu – ik zit in een oude kleine studio met de zoon in Westende – te verbergen voor de woordenstroom die telkens weer een slachtpartij bij mij kan teweegbrengen.

ik heb me verborgen, letterlijk zo voelt het – ik kijk door het enkelglas raam uit op de achterkant van een ander appartementsblok waarvan ik weet dat zijn voorkant uitkijkt op het strand – mijn geliefde habitat – buiten de zomer – dan.

ik kijk letterlijk op de balkons van een stil leven. De witte rolluiken allemaal naar beneden, ik ben blijkbaar de enige die leven geeft.

niet het zicht dat ik verlangde, wel prikkelarm dat wel.

ik hoor de regen, ik hoor de wind, pas wanneer ik buiten stap de hoek omdraai voel ik de strandwind en stap ik steviger gegrond naar het strand.

mijn medebewoners zijn de duiven die met de wind ook ergens anders gaan wonen zijn, verder is er niet veel te beleven, ik moet naar buiten gaan om de zee te zien.

&

dàt geeft waarschijnlijk juist dé kracht die ik nodig heb.

de zee is intens voor mij, niet de zee op zichzelf maar de energie, het versterkt die van mij, extreem in vele gevallen.

ze laat me leven op de scherpte van mijn innerlijke aardse ellementen.

ja

ik hou ervan!

elke dag regen, elke dag wind en gisteren regen zon en wind, een regenboog die me innerlijkrijke kleuren gaf.

het strand kleurde prachtig bruin, glinsterend goudengloed terwijl de zon de regenbui boven ons kleur gaf. Waauw – ik riep het uit als een kleuter van een jaar of twee…

dubbel geluk, dubbele imaginaire regenboog, het strand van goud de regendruppels hadden alle andere sporen weg gestipt met een snelheid van de zwaartekracht.

mijn broek nat, mijn hond nat, mijn vriend nat de honden van mijn vriend nat.

mijn zeevriend zag hoe ik de kleuren van de elementen in me opnam. ik voelde me een zeekoningin in de zeetarot die ik ooit zelf ga maken (of zo iets)…

mijn laatste zeereis voor dit jaar, op jaar volgend jaar, ik heb een wens een nieuwjaarswens en zei die deze morgen even op als ik opnieuw langs de nieuwe wandelpaden liep uit de zeewind met een krachtige beaufort.

ik lachte en wist het ook te benoemen aan een mooi mens die met me even een praatje maakte over wie ik dan wel was en wat ik hier juist kwam doen? 1 gemeenschappelijke noemer hadden we die gekend was – mijn zeevriend – en verder tijdens het gesprek kwam een andere gemeenschappelijke noemer – aan zee wonen…

het is haast dat ik uit alle macht de kracht van het zeegolvend geluid in mijn hele lijf wil pompen om thuis af te spelen als ik het nodig heb, met de wind tegen mijn kap en de regendruppels tegen mijn jas, dàt geluid wil ik in mezelf pompen, de zeelucht in een slakkenhuis opslaan om er nog eens aan te gaan ruiken als ik weer tussen de bossen zit in mijn thuisstreek.

thuis, waar is mijn thuis?

heel mijn lijf roept – aan zee – mijn verstand zegt iets anders – mijn hart springt op als ik nog maar achter de hoek kom en de zee hoor, ja hier!

HIER!

hier is mijn nieuwjaarswens

met mijn intentie vanuit mijn hart en ziel

liefste, nodig me uit om een mooi ‘handelspand’ met woonruimte in Westende te vinden waarin ik kan leven zoals ik ben, mag zijn en kan beleven vanuit hart en ziel kan creëren en helen.

nodig me uit om de gepaste woonruimte te behouden voor mij en mijn ‘gezin’ met zicht op zee waar ik mijn werk en mijn mala’s kan tentoonstellen voor mensen die erdoor aan getrokken worden.

nodig me uit – liefste – ik ben je dankbaar.

Namasté.

Away from the storm

Beyond their lies

A sacred light

Can’t guide your eyes

The endless river Pink Floyd

straks wanneer ik inpak weet ik dat ik een stuk – deze keer een groot stuk – van me achter laat en een nieuw weer meeneem.

het nieuwe is geen makkelijke opdracht, de diepte van dàt wat je kracht geeft om alles te veranderen, het werkelijke karma werk, is van een ongekende diepte in een diepere laag van zijn die ik voel maar nog niet ken.

wat ik heb mogen zien is dàt wat ik al had gevoeld, nu is het kader – het beeld – bevroren in het zand in mijn zeehand.

waarin een prachtige slakkenschelp heeft gelegen die me deed wegdromen van de oneindigheid in de spiraal van het leven, mijn leven, mijn zoon zijn leven en dat van ons …

mijn Endless River die ik straks weer meeneem naar het bos en vandaaruit weer uit laat stromen naar mijn zee in mijn hart.

ik weet, ik voel, ik shift altijd weer aan zee, razend snel, het raakt me telkens zeer diep.

niets is er dat me nog kan tegenhouden om buiten te komen, geen wind, geen regen, geen … ik heb leren trotseren, leren aanvaarden, leren kijken, het is OK zo voor NU – niet voor later.

dàt moest ik leren om weer verder te gaan in een diepere laag van zijn…

om geboren te worden in een nieuwe ruimte om in te gaan wonen…

dàt is het balkon waarop ik uitkijk @ sea in Westende op 25 vierkante meter ruimte.

Voor mijn lezers

een welgevuld wakkermakend nieuw jaar gewenst.

vol goeie lucht en een goed helend vermogen.

creëer wat je gelukkig maakt in het nieuwe jaar…

xxx

Elma