er gebeuren vreemde dingen

alles zit vol of loopt vast.

mijn pc zit ‘vol’ en vraagt om een grote opruiming, mijn smartphone zit vol en vraagt opruiming en zelfs de tv zegt – opruiming gevraagd – voor voldoende energie te kunnen behouden.

mijn pc een goed functionerende laptop die echt de simpelste was die ik toen kon vinden doet het nog prima dus waarom deze vervangen?!

maar goed idd als ik echt aan het werk ga – met schrijven – en ontwerpen – dan heb ik een andere pc nodig en een echt ontwerpers tablet – en dat is er nu echt niet…

mijn smartphone zei het me nu iets te nadrukkelijk en hop ik drukte op een vinkje – en hop alles wat overbodig is weg – ook de apps die ik nodig heb om de gesubsidieerde strijkdienst te betalen van de gemeente, die vraagt behoorlijk wat data blijkbaar…

dus die moet ik nu telkens – opladen – om te kunnen gebruiken.

mijn laptop zit ook vol – jaren van foto’s – verzamelen – van goeie quotes – hop floep weg. Dju dacht ik – dju! – ik dacht het – ik was verdrietig – en – was zo verloren – toen ik het merkte, moest even iets anders gaan doen om het even een plaats te geven – maar nu denk ik – op naar nieuw vernieuwing – wat was was en wat komt is iets anders.

wat blijft is dat ons Mellie elke dag tegen mijn amethist en de zoutlamp gaat liggen zennn te wezen.

elke dag zie ik dat tafereel en soms kan ze dat een hele voormiddag! de namiddag verkiest ze een verborgen – maar door mij wel gekend nestje op een zacht dekentje – en in de avond nestelt ze zich tegen ons Rozie aan of in de zetel tegen mijn man aan – ik lig dan vol hond -ons Rozie – en Fio poes.

elke dag laat ze me zien dàt wat ik ook moet doen!

ja – de lessen van een aankomende volwassen huistijger in spee zijn merkwaardig interessant.

ik besef dat ik niet meer zonder kan, hoe een kat en een hond en zelfs de kippen – ja ook de muizen in en rond het huis – spiegelen – wat je echt nodig hebt is echt wel een andere inkijk in het leven.

nu ik dit heb opgemerkt – ik heb nog steeds elke dag koorts maar niet meer heel de dag sinds gisteren pas en mijn hartritme is weer wat normaler aan het kloppen doorheen de dag, de uitvallen zijn niet meer zo heftig doorheen de dag – zie ik dat mijn omgeving alles laat zien wat ik moet doen.

wat vol is leegmaken – skippen – en herstellen door mijn eigen zennnn momenten in te richten.

het is voor mij een bijzondere intense gebeurtenis – het raakt elke dag mijn tranen aan en elke dag opnieuw raakt het mee mijn essentie aan – wat ik in het leven kom doen – helder door de dromen op een presenteerblad aan te geven, dit en dat en zo en go…

het raakt me

nu ik het schrijf voel ik mijn ogen vochtig worden en voel ik rustig warm ‘verdriet’ opkomen, het is ok! ik troost me – helemaal ok meid – het is ok!

en ik blijf zitten.

alles zakt naar een soort van diepe innerlijke rust in mijn zijn, een nieuw gevoel een nieuwe beleving van mijn eigen zijn is zich aan het verzoenen met dàt wat komt.

dàt wat komt

eigenlijk nog een vraagteken en ook niet…

straf

gisteren schoot ik nog eens even door in het ‘oude’ om een reactie te geven, ook dàt leeft nog, ergens blijf ik de kunstenaar die met woord en beeld gaat porren om verandering te weeg te brengen in het denken van de dingen waarvan ik als mens als vrouw en als individu heb afgezien, ja ik kan het niet laten, zoveel potentieel voor verandering en we kiezen massaal om robotten te worden zonder kritische stemmen, ook op het spirituele vlak en zeker als het woord holisme valt – ook dat raakt in mijn professioneel ego – dju weer een kans gemist door een geleerd beleefd antwoord.

misschien zie ik nog het meeste af als ik in de maatschappij mijn rol in neem dat ik het HART mis van het individu en van het collectief gestuurde in de maatschappij – macro en micro – . ik zie af van het ego en mis helemaal het hart – het hart – het kloppend hart en zijn energie, ik mis dat, heel erg. als ik een hartenvrouw of man zie ben ik een weekdier, een week -dier – dat me zo kan verwonderen aan de energie van het hart zo veel verwondering dat mijn ziel een lichtflits laat zien en het zuiverste licht van het leven even geeft als herkenning bij de Harts verbondenheid.

ik huil als ik een bericht zie – dat de egels nog rondlopen – in deze winter en ze normaal in hun winterhol moeten zitten, ik huil als ik een kamikaze merel zie liggen op de baan die het net niet heeft gered van de auto, ik huil als ik een hond, kat, kip … zie die minder geluk hebben …

dieren …

de natuur …

de boom, onze appelboom met lekkere appeltjes, onze linde boom, oh hemel ik wist niet dat ik zo verbonden was…

het raakt me, telkens weer

in de nacht moeten opstaan en toch even de tijd nemen om buiten te kijken de maan te zien de planeet en de sterren, de koude te voelen en weer het bed in duiken, een moment van levensgeluk, dàt kunnen vangen en in beeld en woorden beschrijven, dàt is mijn langste leven…

natuurlijk is het een sprookje

de tijden zijn niet meer zoals een paar jaren geleden!

geen enkele stap is de zelfde stap in de wereld van je eigen leven als een 4 jaar geleden. andere gesprekken worden gevoerd op alle vlakken, alle vlakken!

geen enkele stap is dezelfde, het leven is nu een gegeven waar iedereen heeft bij stil moeten staan, plots kan het voorbij zijn, floep gedaan – ok dat was vroeger ook zo – maar nu hebben we te maken met een ander aspect dat we niet meer kunnen controleren, gevaccineerd of niet, geld in goud belegd of niet, een dak boven uw hoofd wil niets meer zeggen buiten dat wat het zegt.

de geschiedenis herhaalt en herhaalt en herhaalt – tot waar we gisteren zijn blijven staan en morgen niet weten hoe we verder moeten gaan…

ach ja

ergens is het geen tijd om in mijn hol te kruipen, mijn ondernemerswonden te likken, mijn diep verdriet naar boven te laten komen en zennnn momenten in te richten maar wel te zeggen wat je hebt te zeggen om net die steen op aarde te kunnen verleggen, hoor ik mezelf zeggen in mijn verbinding met de wereld om me heen…

dan voel ik en weet ik

nu even niet…

niet in wacht modus maar wel vanuit voel en zijns modus, verbonden met de winterkou en de aankomende lente tijd.

kijkend naar de natuur verlangend naar de zeelucht.

wanneer ik opkijk ligt onze westie in de relax voor de livingraam, ook een beetje te waken als het nodig is, ligt ons Mellie tegen de zoutlamp en ons Fio op de verwarmingsbuis op de vloer in de living.

ik lach

en nip aan mijn thee van een wonderlijke herborist die wederom zoveel vernieuwing kan brengen door haar hart in haar thee’s te brengen waar ik elke dag van geniet en beter van mag worden. https://www.joliedekruiderie.be/

en weet je wat

het is voor vandaag helemaal ok zo!

Met zoveel dankjewels aan dàt wat nu is.

Namasté

Aum Shanti.