schrijf Ilma!

als jij een verhaal vertelt over de edelstenen waarmee de kinderen uit mogen kiezen vertel jij het verhaal zo dat – ik erin mee gezogen – ben…

je schrijft zoals een theaterscenario Ilma – zo praat je ook – je schrijft zoals je praat – ga schrijven Ilma!

maar werk aan je zinsbouw en je schrijf fouten…

ik weet het ik weet het!

als je me vroeger als kind vroeg – wat wil je later worden – dan was het antwoord – schrijver – worden.

ik ga je alleszins besparen wat er volgde – dan moet je leren zonder fouten schrijven! – wat ook waar was, ik heb nooit echt goed zonder fouten leren schrijven – ik las de zinnen ook nooit zoals het zo had gemoeten – ik verwrong – de woorden en kon geen spelling ‘zien’ ook niet toen ik massaal veel boeken begon te lezen – in de hoop het dan wel te kunnen ‘zien’, het bleef uit, de zinnen en de cijfers draaide ik vrolijk om.

daar heb ik me op getraind in de cijfers…

ik ben dan gaan schrijven in alles wat ik kon vinden op momenten dat niemand zag dat ik aan het schrijven was – hoeveel schriftjes dat ik had verstopt in mijn kussensloop als heel klein kind al – is ontelbaar, het stond vol fouten dus daar is niets van bijgehouden, maar mijn ouders kwamen wel af met – een dagboek – en dat heb ik heel mijn leven blijven doen.

dagboekschrijven!

schrijven van dat wat je hebt gevoeld, gedaan en beleefd.

nu noemen ze dat intuïtief schrijven, ik noem dat – gewoon schrijven – beeldend misschien wel, gevoelig is het en zeker helend…

het schrijven kwam pas opgang toen ik voor het eerst verliefd werd, ik overstelpte mijn toenmalig eerste – van ver gezien maar oh zo en fijn gevoel – liefde in de school – ik denk dat ik toen 11 was – ik overstelpte de arme zeer verlegen jongen met briefjes zo veel dat hij er steeds bloze wangen van kreeg bij de zoveelste klein zeer klein geplooide brief dat hij telkens weer even glimlachte en toen steevast naar de grond moest kijken van verlegenheid.

ik heb mijn man nu ook zo – omwonden – door te schrijven – als ik er nu op terug denk – knipoog – heel mijn huisje toen hing vol met korte zinnen op plaatsen waar je het niet had gedacht, verstopt, onder het wc papier, als je het vastnam zag je het pas, iets kort om het plonsen en spoelen wat te verzachten…

schrijven

ik heb opstellen geschreven die vol ‘rood’ stonden maar toch een 10 kregen omdat mijn onderwerpen en de opbouw bijzonder origineel waren.

ik heb ook een periode gehad dat ik niet schreef, om nadien dikke dagboeken vol te schrijven elke dag lang en sinds vele jaren nu elke morgen als ik kan.

elke week minstens 3 keer, liefst elke dag.

minstens 10 A5jes lang. – ja als ik begin komt het eruit alsof het niets is en heel vaak heb ik geen tijd om verder te schrijven…

schrijven – geen romans – geen literair ik weet niet veel wat boek – maar gewoon een ik boek.

ik gaf mezelf een aantal jaren geleden een verjaardagscadeau – een schrijfcoach – van Nederland – mijn boek over mijn autisme – is door haar geredigeerd – half – ze is gestopt omdat de – mensen zoveel miserie – niet wenste te lezen. – het is nogal veel – zei ze dus ben ik gestopt met schrijven aan dat boek.

half af, niets dat alles is, is de titel.

ik heb nadien het moeilijker gehad om voluit te schrijven, alleen hier kon ik dat wel en in de verslagen en mijn dromen die ik als – huiswerk – kreeg bij mijn Jungiaanse Therapeut heb ik geschreven – een proefwerk is er niets tegen zei hij – en ja dat is zo, voor niemand anders te lezen als voor die lezer, hoe fijn was dat.

niemand had een oordeel – zoals mijn omgeving toen ik zei – ik ben aan het schrijven aan een boek over autisme – als mijn ouders me vroegen wat ik 100 dagen elke dag had gedaan.

NEEEE Ilma dàt is geen goed idee!

wat gaan de mensen wel niet denken, dus het boek staat nu op een extra schijf – een blokje groot – wit en nogal stevig – ergens gedeponeerd in mijn werkspullen die ik niet elke dag nodig heb in mijn atelier.

in de morgen schrijven in mijn dagboek, en dàn beginnen te schrijven aan mijn boek – ik had er 3 trainingen voor gevolgd bij – creatief schrijven – 1 poëzie – 2 kortverhalen – 3 vervolg op kort verhalen en poëzie – was wel zinvol, ik zag mezelf als – sprintjes trekkende schrijver – kort met zo min mogelijk woorden de essentie beschrijven – Ja dàt was wat ik wenste…

&

nu

sinds gisteren heb ik besloten om mijn btw nummer te laten stop zetten op 31/12/2022.

Wat ga je nu doen Ilma?

ik moest daar niet over nadenken – schrijven! – en natuurlijk ook – verwerkingskunstwerkjes maken – van al mijn kaarten en de boeken die ik heb geschreven.

mijn kaartsysteem gaat een totaal andere invulling krijgen in kleine werkjes zoals ik vroeger in de school moest maken elke week een reclame bord schilderen, wel ik ga daar opnieuw naartoe, elke week een reclame bord maken voor de spyché educatie die ik zo dan niet meer benoem.

werk van 8 jaar ongeveer verwerken ik werkjes op en in karton en sterk houdend papier voor acrylverf.

en mala’s maken, die horen erbij, ze blijven, ik evolueer met ze mee, ik kan niet meer zonder.

vandaag was ik op wandel, een prachtvrouw die ik nog niet zo heel lang ken, ze zei – hoe is het met je nu je zo snel van droom naar af bent gegaan in het ondernemen? –

ik zei – verbazend goed – eigenlijk.

hoezo vroeg ze

ik zei

ik hoef me voor niemand meer te bewijzen!

ook voor mezelf niet meer

ik hoef me voor mezelf niet meer te bewijzen dat ik iets kan, überhaupt dàt is de onderliggende reden geweest van mijn ondernemerschap.

en waarom zie ik dat nu?

ik heb de afgelopen 1.5week dromen gehad om U tegen te zeggen & een super therapeut die me spiegels voorhield waarin ik in alle richtingen moest kijken en nu echt moest – kleur gaan bekennen en er recht in moest kijken waar ik zag dat gezien willen worden geen garantie is op gezien zijn en gezien worden, zelfs in tegendeel

waar ben je eigenlijk mee bezig Ilma – is de meest gestelde vraag in heel mijn leven…

niemand die het zag!

ja, dàt!

laat ik heel eerlijk zijn – karma – Karma Is A Bitch – zien en niet gezien worden is een levensthema in het karma van mijn familie langs een levenslijn kant.

kijk, die doorbreek ik nu.

en sluit met een open hart, vol liefde af met verwerkingskunst – niet die van mijn tranendal maar wel die van mijn kleurenkunst.

en verder

ik dank ik het bijzonder een bijzondere hond van mijn zeevriend, een bijzonder moment en de zee, en natuurlijk mijn vermogen om heel diep in de spiegels van mijn – winterslaapholletje – te durven kijken.

glimlachje…