ik leef al 10 tale jaren in een woestijn waar twee rotsen en een paar stenen in staan
sinds een dik jaar en half leer ik eerst de honden en dan zijn baasje kennen zo gewoon op een strandduin gewoon voor me uitstarend naar zee op een koude winterdag.
de woestijn is in verandering, ze verschuift naar een andere streek, met meer de kracht van RA en Horus – waar de zwaluwen al eens beginnen te dansen en de honden laten weten wat liefde is…
ik heb me sinds toen nooit meer helemaal alleen gevoeld in mijn ziel.
hier in deze woestijn ben ik al even gestorven – mijn ziel is net niet opgedroogd – omdat ik mijn bronkracht KA wist te behouden, maar wel leeg gegeven en moe gestreden…
nu ga ik langzaam in alle tijd de woestijn hier de woestijn hier ga laten zijn en naar mijn bronkracht ga trekken…
om mijn BA voeden, door mijn KA te laten schijnen…
ik ben hier letterlijk leeg gegeven, veel te veel gezocht naar stenen, rotsen en shelters in de woestijn waarvan ik al jaren weet dat hier niet meer mijn plaats is…
ik kan mijn ziel zoveel als kan nog verplaatsen – de roep is te groot geworden – en dus ga ik…
langzaam maar zeker naar de plaats waar ik mij het beste voel…
de zee
van mijn leven…
wat ik ga doen is schrijven, creëren, en vooral ZIJN…
misschien vraagt alles een tussenstap – maar een ding is zeker – de zee roept oor verdovend!
&
voor mij hoeven het niet persé mensen te zijn, dieren en de natuur zijn ook zielen die mijn ziel voeden…
Een oplossing die volgens mij goed en genadig werkt: vind degenen waartoe je echt behoort.
Bloed is niet dikker dan resonantie.
Je kan respect en aandacht schenken aan bloed, en toch ook liefde geven waar ze wordt beantwoord.
Clarissa Pinkola Estés, Ph.D
Elma Rosewood life writer about the sea of life -not a rosewood seller - 