soms

heb je maar 1 ontmoeting nodig

ik ontmoette mijn man in september 22 jaar geleden.

ik kreeg een soort ‘lichtflits’ over me heen van herkenning – zielsherkenning – net voor een wandeling in de donker om glimwormen te spotten.

ik was 27

nu ben ik er bijna 49 – binnen 11 dagen –

het leven is totaal anders, totaal!

en dàt vraagt een andere kijk, op mijn leven, op die van hem, op die van ‘ons’…

ergens is het logisch – in deze tijden met zoveel uitdagingen – horen de banden dichter aan getrokken te worden om net die uitdagingen aan te gaan…

ergens is het ook logisch dat ‘de banden’ die niet strakker kunnen aangetrokken worden, door corrosie, door slijtage door veel te veel op en af te rekken, de trekkracht verliezen.

er kan en mag zoveel en net anders om, ook niets meer behalve overleven om net die sprankel die er is, een sprankel die nog over is in de ziel van ons zijn…

dàt is onze levenslange verbinding in de ziel van het leven, net iets anders dan wat er was, is en is geweest…

ik heb jaren geleden – bij het verlies van mijn zwangerschappen – geleerd dat rouwen zo rauw is dat vele mensen niet de ruwheid van verlies kunnen verdragen.

nog liever zeggen ze soezende woorden waarvan ze denken dat ze troostend zijn maar die werkelijk aanvoelen als een heft dat door een vuur is warm gemaakt om het mes vakkundig in de eerste kamer van je hart neer te steken.

verlamd

ademend

verder leven…

misschien heb ik het gedaan, wie weet…

ik heb niet te klagen, zegt de buiten wereld, en ja ze hebben ook nog gelijk, maar ook hier – niemand ziet de littekens van het ruwe rouwe rouwen – in mijn hart.

geen excuus kan daar tegen op, geen enkele

ik heb er geen, en ga het nooit kunnen gebruiken!

sorry – dat ik niet de beste huisvrouw was?! –

ja dàt waarschijnlijk wel, omdat dit – deze opgelegde rol – me elke dag een warme steek in mijn hart gaf – geduwd in de schaduwrol – door een gezondheidsslachtoffer ooit geweest te zijn – waar ik als ik er nu op terug kijk – ook zelf – een groot aandeel in had.

DAT – die opgelegde rol – is uitputtend geweest, super uitputtend – de meest ondankbaarste job die alles van je vraagt – is wel degelijk huisvrouw zijn met ja ook idd als ik eerlijk ben – een blijvend gezondheidsprobleem.

DIT – maakt dat ik de eurocenten – van mijn werk gemakkelijk kan tellen op een paar handen. ik maak me geen illusies – verre van – als ik kijk hoeveel er dat zijn tegenover het werk, de verantwoordelijkheid en het 7 op 7 aansprakelijk zijn – zijn dit de meest zuurverdiende eurocenten – die mijn leven in de woestijn letterlijk bijna uitgedroogd hebben.

HOE – ik mijn leven verder ga inrichten – is geen vraag, ik weet, ik heb hard genoeg gewerkt aan mezelf – de wat vraag – te beantwoorden . het door anderen beoordeeld – realisme – van de dag waarin ik mee mocht leven was bikkel hard – het sneed de vraag en het woord door elkaar – LE -EF –

TOEN – ik ontwaakte na een spoed operatie – de zoveelste waarbij ik door een lichamelijke shock was gegaan omdat er een bloedcyste was gesprongen op mijn laatste eierstok door endometriose in ver gevorderd stadium – en mijn vaste gynaecoloog zag binnen komen met een zeer bedrukt gezicht die zei – ja nu is het voorbij – wist ik dat ik moest gaan LEEF’en…

WAARBIJ – ik mezelf – voornam om het steeds in mijn achterhoofd te houden – LEEF – Esther LEEF –

mijn leven werd innerlijk anders

uiterlijk niet echt

en dàt DAT is nu ook aan het kantelen.

HOE?

eigenlijk is het simpel – de ziel spreekt – altijd!

Soms heb je maar 1 ontmoeting nodig om die BA – terug te laten komen – je KA erop te laten schijnen

DAARNA – gaat de ziel weer leven!

&

NEE – zoals de adviesgever gisteren bij een extern – voor mij heel nieuw kanaal zei – de meeste vinden dan iemand anders en gaan dan weg…

NEEEEEE – daar doe ik niet aan mee!

zei ik –

ook al lachte ik nadien

die weten niet wat zielsverwanten zijn, DAT is wat ik nodig heb en altijd zal blijven hebben – van ziel tot ziel – van mens naar dier – van de natuur naar vogels – van uit mijn ziel …

LEEF

Soms heb je maar 1 ontmoeting nodig!