De paradox van vasthoudenheid: het impliceert dat je dichter bij jezelf komt in je eigen hart…en dat vergt zachter worden, openen, mededogen hebben met je eigen vallen en opstaan….

ik sta persoonlijk aan de grootste uitdaging van mijn leven, ik weet dat het de juiste gaat zijn, al weet ik nog niet hoelang ik ervoor nodig heb om dit ook te beleven in mijn aardse leven…

het inzien van dat wat niet meer goed voor je is – en het echt durven te bekijken – is al een levensles, nu de stappen daarnaartoe zetten is de kracht vinden vanuit de bron de levensbron.

ik droom niet, helemaal niet, ik ben zeer realistisch, en even actiegericht…

ik neem de tijd, maar weet, ik weet en daarom ga ik op onderzoek, ik zoek tot het een weloverwogen beslissing is die meteen een actie gerichtheid gaat omgezet worden.

onze zoon weet het ook – we zitten in het midden van de storm – het middelpunt – zonder emotie, zonder woede, zonder onmacht in open tijd voor onderzoek.

laat dit maar even ‘sudderen’, ik heb tijd, maar weet wel dat er voor mij in mijn leven hele grote veranderingen aan komen, dàt staat wel vast.

en ik heb vertrouwen, dat heb ik ook!

wat hierboven staat is zo, het resoneert enorm vanbinnen, en nu start in alle rust en ruimte maar wel doelgericht…