https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/wij–vrouwen/

waar ik als bijna 49jarige vrouw, moeder en echtgenoot – van af zie is hoe ze mijn ouders het beeld van – hoe de dochters zich moeten gedragen in hun leven – hebben voorgehouden.

nu nog steeds, nog steeds merk ik dat mijn ouders spiegelen wat normaal is en wat niet normaal is in dàt wat ik doe en niet doe.

ik kan dat begrijpen, ik kan dat echt begrijpen, door naar deze reeks te kijken.

als ik in mijn auto stap – en het huis leeg is – de zoon en man samen op stap zijn – om naar zee te gaan en plots er te blijven zolang ik dat wil – is er steeds – een goeie uitleg – nodig aan mijn ouders die het kind van die tijd zijn.

ik respecteer dat, ook al is het lastig en heb ik andere behoeftes en is vrijheid en verantwoordelijkheid mijn hoogste goed.

ik ga op het einde van deze maand 49 worden en leef al 22jaar weer opnieuw met het idee – als ik geen goede huismoeder ben ga ik van alles kunnen verliezen – en heb me al 22 jaar lang heel ongelukkig gevoeld in het – huishouden – en de kijk op mijn vrouw zijn en het inzetten van mijn talenten, kennis en kunde –

‘het huishouden’ heeft mijn lichaam geplunderd van essentiële organen en energie omdat dit zo indruist tegen mijn natuur voor wie ik ben en waarvoor ik sta.

mijn man is ‘de kostwinnaar’ en dàt is nog steeds kost wat kost te adoreren omdat het NU fucking waarheid is dat een alleenstaande vrouw het super moeilijk heeft om alleenstaand met kinderen het hoofd boven water te houden.

wat ik allemaal doe en vooral niet kàn doen door een ‘huisvrouw’ te zijn, niet gewenst maar wel zo gelopen, is naar waarde minder geschat, soms gezien, en dikwijls minacht. – of door werkende vrouwen benijdt – wat een luxe heb jij – zeggen ze – al weten ze niet wat ik daarvoor heb voor afgezien op alle vlakken –

mijn hart ben ik mezelf en moet ik vechten voor een plaats die ik verdien.

ik ben in mijn hart een feministe, heel realistisch, ja ook ik was een lokmiddel op de lijst en heb mijn plaats af moeten geven voor een man in de gemeente politiek meer dan 12 jaar geleden, dus de rol van een vrouw is precair in onze samenleving.

en

als we het in mijn vakgebied gaan bekijken zijn het nog steeds – de mannen – die het podium krijgen…

laat dit nu net dàt zijn waar ik me aan stoor, ik ga dit ook in mijn toekomstige boeken beschrijven, al is de stem van mijn feministe in mij duidelijk, helder en krachtig het puntje van mijn manifest gaat er zeker één zijn vanuit deze prachtige reeks!