een burn out had?”

schrijft een vriend me zaterdag middag.

ik moest weer eens heel hard met me lachen!

Ja het is zo, ik heb een fysieke burnout!

Na een wandeling voel ik alles en doet alles pijn, mijn enkels en knieën, schouders en vastgeklemde kaakspieren, alsof ik met mijn kaken mijn evenwicht moet houden.

mijn lichaam ziet af, letterlijk, ik herken het zo goed!

ik heb alles van de afgelopen jaren – naar binnen getrokken – mijn lichaam in – dàt kan ik natuurlijk goed ik heb er al vanaf klein kind voor geoefend.

mijn reptielen brein is enorm actief en het kost me zoveel energie om mijn verstand erboven uit te laten komen.

dàt is al een aantal jaren aan de gang!

nu ik bijna een maand geleden de diagnose kreeg – burn out – weet ik dat het me dwingt om weer stil te staan.

ik kan op mijn leeftijd mijn lichaam niet meer laten schakelen zoals vroeger, dus ook hier, een ander evenwicht.

ik kan nu ook niet meer zo snel als vroeger mijn verstand laten schakelen – ja ik weet het voor die die me kennen die gaan nu heel hard lachen en denken oh jee het gaat naar het normale!?! hahahaha – ja toch, het schakelen gaat minder vlot en kost hopen energie en dààr zit mijn burn out – …

het is altijd zo

voor mij voelt een burn out alsof er een grote ‘steuntak’ van mijn 49jarige stam is afgezaagd in enkele maanden tijd.

een steuntak die ik zelf had laten groeien om me steun te geven en mijn blaadjes op te laten groeien.

ja zo een tak, afgezaagd om een levenswandelstok van te maken…

zaterdag ging ik wandelen met mijn man, even buiten ons huis een uurtje op het gemakske langs de Molse Nete die bijna achter ons huis stroomt.

ik kwam het huis uit en de blinde vlekken – hoe komt het dat je een burn out hebt Esther – sprongen voor mijn ogen onze rustige straat op…

een eikel die recht op mijn hoofd viel – ai dju – een dode vogel langs de weg, aangereden – dju – de verse baby die huilt en Rosie is heet – ik voelde het doorheen hart en ziel snijden – ik zei tegen mijn man als we de bocht om wandelde – wat een pittige tijd was dat – ik wil die nooit meer weer beleven! – even later ons Rozie een kakske in de berm en die stonk wouw zo scherp was die geur en mijn man rook het blijkbaar niet – daarna de zon op onze te warme trui – heerlijk open veld – heerlijk! – wat verder een ontdekking een knuppelpad in het bos, nieuw! – onze westie ging erover alsof ze het altijd had gedaan ook al was het nieuw voor haar – en daar lag een dode muis op het knuppelpad – een verloren prooi van een roofvogel, we hoorde hem later in de lucht – de buizerd!. we staken de Nete over, kwamen in een modder pad vol met uitstekende stenen – mijn man ging eerst langs de kant – hij overhaalde me ik volgde zijn voetsporen en bleef met mijn slobbertrui haken in 1 tak van een braam – onze witte westie er vol voor door de modder – zo blij als een blije westie ging ze erin draaien terwijl ze net van de trimmer kwam – ohhh mijn god! – hemeltje…

nadien ging de wandeling vlot…

om onze westie wat droog te krijgen deden we er nog een toertje bos en zandduin bij, we kwamen thuis en mijn lichaam was teut op, mijn longen niet vol energie mijn ziel rustig…

ik ging zitten en dacht, kijk, dàt is nu de burnout die er is en niet is tegelijkertijd.

ja het is deze keer een specialere burn en bore out – ik ben fysiek opgebrand door te weinig soulfood te hebben –

de andere waren iets van andere aard, dàt is waar…

midlife, levensvragen, toekomst, energiekosten, collectieve angst die niet van mij is maar wel mijn gezin treft, mijn relatie die al 10jaar onder hevige druk staat en toch krijgen we elkaar er weer bovenop – we kijken naar dat waarin we sterk zijn en daar houden we onze blik op – een huis dat de corona periode nog aan het ‘verwerken is’, nog wat spullen van het werk die nog terug moeten slingeren hier nog rond, en ik heb de energie niet meer om de coronarommelenstof te verstoffen, op te ruimen en weg te doen…

en dan – alles wat ik vakkundig – met zeer gerichte precisie in de donkerste kamers van mijn onderbewuste – als bescherming – en omdat het hoort – waar heb jij het nu nog over Esther, dat is toch al lang geleden hé – heb weg gestopt en plots ineens komt opgeplopt bij het huilen van een babytje dat ook Rosie heet.

volgens mij ben ik nog steeds bezig met schaduw rouwen, rouwen omdat het moeilijke blijft duren en het zicht op beter heel veel moeite en energie kost om het om te buigen.

ik heb hard gewerkt, vooral voor andere en natuurlijk ook aan mezelf.

als ik de wandeling terug af ga zie ik het wat ik de afgelopen jaren heb doorstaan – de wandeling van een uur – als metafoor voor mijn leven van de afgelopen 11 jaar.

alles wat daarin gebeurde afgelopen zaterdag is dàt waarmee ik kan werken…

in return…

ik heb er ervaring in, en ik ben klaar!

maar nu even rust…

en ja, mijn vriend, schrijven is een eigenheid ik kan niet meer zonder, maar deze keer niet gewassen, zonder bh, en jawel – met trainingsbroek zonder onderbroek – glimlachje –

niemand die het ziet – knipoog –

tot morgen, of overmorgen, wie weet…

hartje en al het liefs – lieve zee vriend –