gisteren had ik een gesprek met 2 dames die beide vertelde dat – ik minder oordelend – over mezelf moest zijn.

oordelen – ik ben er zelf naar andere toe zo erg alert voor dat ik het niet doe – maar ik vergeet mezelf, oordelend over mezelf doe ik blijkbaar veel en het kost me enorm veel centen ook.

ik zie het nu echt in ons budget…

maar vooral

ik zie het in al het gene wat ik niet doe…

oordelen

ik ben een kind van mijn tijd, mijn ouders ook een kind van hun tijd en onze zoon een kind van zijn tijd, oordelen zijn er ook als je denkt het niet te doen of te hebben, iedereen heeft wel eens een oordeel over de andere – bewust maar zeker ook onbewust.

ik ben mezelf van veel oordelen bewust, maar ik ben me niet altijd bewust van het gebruik ‘tegen’ mezelf. het is een ‘gewoonte’ geworden omdat ik ze heb meegekregen met de paplepel, en ik niet alleen…

het hang allemaal vast aan een vroegkinderlijke ervaring van herhalende oordelen op vlak van zelfevolutie en zelfreflectie. het zelfbeeld is dat gevuld met oordelen van andere die eigen geworden zijn en dus ook ‘eigen’ zijn geworden.

helaas

ik ken er genoeg, ze zijn kort van taal en heel snel te beschrijven, het is blijkbaar mijn eigen taal geworden, die woorden van herhaling door een vertrouwenspersoon die vorig jaar al is overleden en toch zitten de woorden ingebakken en schrijf ik ze nog en spreek ik ze nog uit, zodat andere zeggen – wouw dat is hard Esther – dan besef ik pas – oh ja nu jij het zegt! – idd…

ik weet niet hoe het komt maar plots zie ik in mijn dromen heel onze familie opstelling naar boven komen in levensechte dromen waar ik in de morgen met uitgedroogde mond en sneller hartgeklop van wakker kan worden…

nachten na elkaar, slapen, dromen, wakker worden en je afvragen – was dit echt?!

in de morgen het allemaal laten bezinken, in mijn dagboek schrijven, soms een tekening maken en zien – ja het was echt! – de droom vergroot het altijd steeds uit, maar ja het is echt…

gisteren lag ik in de stoel mijn voetjes te laten verzorgen en we hadden het over – wat heb je nodig?! – en – wie ben jij?! – na 2 uur praten over oordelen, bewijzen dat je het kan, respect in een relatie, het beeld van je kinderen, het beeld van je ouders, het beeld van jezelf en de wereld in wie we zijn en leven, kwamen we op 1 gelijke conclusie…

het antwoord zit in de vraag;

– Wie ben jij?

en je mag niet antwoorden met je naam, je leeftijd, je werk en je gezinssamenstelling…

ikzelf heb die oefening al regelmatig gedaan en kan vrij snel en direct een antwoord geven…

ik voegde eraan toe;

– wat heb ik nodig? –

we lachte samen omdat onze antwoorden te vatten waren in kernwoorden en ze bleken vrij éénvoudig te zijn en vooral haalbaar te zijn in de toch wel uitdagende tijd waarin we leven.

we lachte en namen afscheid…

ik haastte me naar school de klok tikte 16uur, een half uur te laat en twee telefoontjes later zei – Ann van het secretariaat – als iedereen zo bezorgd is voor zijn kinderen dan …

ik lachte en de zoon zwaaide als ik kwam aangereden, hij stapte in en zei – mama ik heb je gemist…