Vorig jaar september – druk bezig met healing in moederslijn en karma werk – grootmoeder stierf – om 5.45 in de vroege morgen – ik zat mijn dagboek te schrijven en de kaars doofde zonder reden op mijn altaar.

Zielenwerk is dan heel intens… naar het licht…

maar hoe ik ook werkte, het verdriet van de familie riep ze terug…

ik wist het pas toen grootvader in het rusthuis kwam en zeer onrustig werd – hij zei – dat ze haar zag met een andere man – en ocharm niemand geloofde hem.

hij zag ze idd – ze was terug!

mijn vriendin zei – is ze ooit wel weg geweest? – ik dacht waar heb ik iets gemist? – een onzichtbaar hoekje – terwijl ik ze zeker had gezien als haar ziel…

even voor mijn grootvader – haar zag – toen nog in het ziekenhuis zeer kritiek met covid op intensieve – zag ik ze beide in mijn dromen verschijnen hand in hand – ik verschoot van dat beeld dat snel kwam en snel weer verdween…

ik wist het, het proces was begonnen…

ik begon mijn werk in stilte, ik sprak erover met mijn vriendin en werkte verder…

toen mijn grootvader in het rusthuis zeer onrustig en kwaad begon te worden op mijn grootmoeder haar schim van zijn – entiteit – met “nog een andere man” zie mijn grootvader heel hard luid en heel duidelijk tegen zijn kinderen, wist ik dat het wel zo was & net als hij stillekes moest zijn…

hij werd kwaad, omdat ze hem niet geloofde, hij werd heel onrustig en moest verhuizen naar de dementie afdeling.

hij kwijnde weg…

werd verdrietig en boos…

ik vertelde wat zijn dochter kon doen, maar moest heel voorzichtig mijn verhaal doen – voetjes insmeren met aardende massage olie met een druppel etherische olie – ja maar dat doen de verpleegsters al wel hoor – knipoog – rode sloefen kopen – en een zoutlamp in de kamer neerzetten, of een verstuiver met etherische oliën laten verdampen, om de rust te laten weerkeren.

niets daarvan werd gedaan…

het werd weggewuifd

terwijl grootvader wegkwijnde, bedacht hij een ‘oplossing’ en kreeg hij hoop – als ik kan lopen ga ik naar huis! –

hij oefende zo vaak hij kon en vorige week liep hij plots sinds maanden lang…

ik ga naar huis!

had hij gezegd tegen iedereen die het wenste te horen!

vel over been, wankel maar vast beraden…

hij ging naar huis…

hoop doet leven!

Als ik kan stappen ga ik naar huis!

Daadkrachtige woorden, ik voelde dat hij al op weg was, terwijl de verpleegsters hem in zijn bed hielpen met al hun kracht.

Toen zijn dierbare bleven zeggen – nee dat gaat toch niet vader – zei hij, dan wil ik sterven…

en dàt deed hij!

afgelopen 14 dagen is hij 5 dagen in paniek geweest – afgelopen 14 dagen is het een jaar geleden dat zijn vrouw stierf – hij voelde haar nu heel duidelijk en da man die erbij was was één van zijn broers – ik wist het, ik voelde ze allemaal…

hij had vrijdag nog aan de handen van de verpleging gestapt, één van zijn kinderen was binnen gekomen nadien toen hij lag te bekomen en had op zijn vraag geantwoord – dàt gaat toch niet vader –

oh!

had hij gezegd…

hij deed die avond zijn ogen dicht en ze zijn nooit meer open gegaan…

Gisteren namiddag 17.15 opende hij zijn ogen nog snel een keer en blies zijn laatste adem uit, rustig, gewoon zoals het was…

Marcel. J. grootvader, vader van mijn moeder en heel goeie roomijsmaker – 95 jaar …