10 jaar geleden

het begin van één dag en een half – dag en nacht – bevallingsmarathon, met letterlijk alles erop en eraan.

hartritmediepe duiken, bij de baby en mama, twee maal sterrenkijker, stoppen met weeën, weeën opwekkers en dan heel kritische hartritmes, om in het midden van volgende nacht toch epidurale te krijgen en daarna nog eens sterrenkijker te worden, poep in het vruchtwater te hebben, in de morgen eindelijk mogen gaan persen, na een paar keer weer in spoed te stoppen door het hartritme van de baby, in spoed klaargemaakt worden door de vorig gyn voor een keizersnee, en dan met mijn gyn die naar het ziekenhuis is gesneld, bevallen van een zoon die half sterrenkijker was met de zuignap – een gele – morgen om 12.48 …

vanaf toen stond de wereld op zijn kop!

met veel dank aan Gerda die mijn kraamverzorgster was en ik nooit meer zal vergeten.

in die 10 jaar hebben we 3 mensen moeten afgeven, heeft onze relatie zoveel deuken gekregen dat we nu nog aan het verwerken zijn, hebben we een verbouwing gehad van de ‘garage’ heb ik 4 jaar lang de meest intense en zwartste periode, zowel fysiek als mentaal gekend van mijn leven, hebben we veel ruzie gekend om veel vlakken, en is er veel ‘verloren’ gegaan dat nooit meer terug komt.

maar heb ik ook dierbare vrienden leren kennen, die vandaag nog steeds heel diep in mijn hart zitten, heb ik geleerd wat ik zelf waard ben, weet ik hoe het is om met autisme toch veel kracht en veerkracht te hebben en besef ik dat aan alles een einde komt.

mijn hart is vol als ik naar ons mirakel kijk.

mijn hart vult zich als een klein meisje zegt – mama wie is dat kindje bij de mevrouw die mijn pendel heeft gemaakt –

mijn hart vult zich met veel liefde, tranen van liefde als ik kijk naar de mooie mensen in mijn leven nu.

mijn ziel is sterker geworden, veel sterker door 10 jaar kei hard in de diepte te gaan werken en de prachtige streek te leren kennen in NL – Limburg – wauw!

om een hond te leren kennen, en weer te verliezen, samen met 2 poezen, ook in die 10 jaar – een hond en 2 poezen en 1 kip verloren -, ze zitten voor altijd in mijn hart – van ons Fien heb ik 9 maanden in rouw geweest en ik schrijf haar nog elke dag bijna in mijn dagboek mijn muizenissen…

nee

het waren niet mijn mooiste jaren, daarvoor waren het ook niet mijn beste jaren, op zoveel vlakken, maar vooral mijn lichaam heeft veel afgezien, de hoop op en opnieuw de hoop verliezen is een levensgebeurtenis vanaf mijn 30ste, dat is 20jaar van mijn leven – op 1 jaar na – het was een levensbevalling, met twee maal naar de sterren te kijken.

ik ben heel dankbaar, heel dankbaar.

deze morgen schreef ik in mijn dagboek dat het werkelijk tijd is voor verandering.

ik schreef wat ik ging missen als ik hier de deur achter me dichttrek en binnen een aantal maanden weer een nieuwe deur opentrek.

de bomen in de tuin.

ik schreef – ah ik neem ze mee doorheen de nieuwe deur! – en wist plots dat ik snel foto’s wens van mijn bomen op hun hoogtepunt.

dus

wie wil foto’s van de bomen komen maken om er nadien behangpapier van te maken voor in ons nieuw stekje.

hier gaat de schatter komen – waarschijnlijk – en dit even onder voorbehoud – gaat ons huis van eigenaar veranderen vanaf volgend jaar in het voorjaar…

dan sluiten we 10 jaar af.

dan sluit ik 25 jaar hier wonen af.

het is een een nieuw begin van een eindige periode.

een bevalling is dat ook…

dit jaar ben ik er 49 – de overgang is ingezet!

en morgen om 12.48 ga ik een vreugdedansje doen…

en dan op naar de toekomst zonder verliezen!