Autisme – laten we het eens anders bekijken!

daarmee kom ik op de markt

laten we het eens anders bekijken…

laten we hét eens – anders! – beKIJKen

de why moet ik al lang niet meer uitleggen voor iemand die zelf hoog functionerend autisme heeft.

dàt is simpel, we zijn namelijk met niets anders bezig als

laat ik het eens beKIJKen langs de weg van :

de mens zonder hoog functionerend autisme.

de wereld van neuroptypicals is zo simpel dat we als HF Autist het nauwelijks kunnen geloven en het altijd veel te ver gaan zoeken – hahahaha – ja idd het is een inside joke…

nee ;

echt serieus

wat ik allemaal heb gehoord achter het dun dun stofje van een windscherm tussen onze strandhuisjes – we zien elkaar niet dus we bestaan voor elkaar even niet – gedacht, dat grenst aan het ongelofelijke…

ik die als HFA bezig was met de complete overprikkeling van het warme zand, wind op mijn kleding en zon op mijn huid, moest ook nog de prikkels van sigaretten en dranklucht verwerken, laat staan dat ik het luide gekwebbel meteen moest transformeren en daarbij de zoon en man nog assisteren – waar is mijn zwembroek, waar is het drinken, waar is – terwijl het voor hun neus staat door henzelf gezet de dag voordien! –

ik moest dan nog de (relax) stoelen uit elkaar zien te krijgen om er zelf gaan in te zitten, de parasol neerzetten en de kampingtafelstoeltjes om mijn boek en fles water op te zetten, als het dan al kon, soms moest ik gewoon even gaan staan, kijken om weer een beetje tot mezelf te kunnen komen en de volgende handelingen te doen om me te kunnen ontspannen, wat het doel was van de ‘vakantie’…

en dan, zat ik in de relax, en hoorde ik de gesprekken, langs links en langs rechts, het was voor mij net als een psychologische – non fiction – boek – dat familie opstellingen met drank, eten en sigaretten beschreef langs de ene kant, en langs de andere kant – gebroken familie – met dichte vrienden en stille bescheidenheid – beschreef.

vriendelijk, heel vriendelijk dat staat vast, maar echt waar, als je alleen daar zit te luisteren compleet overprikkeld geweest te zijn & wel is waar wel instaat om zo snel als kan – door ervaring – de prikkels te kunnen trechteren – en je hoort de – alledaagse gesprekken tussen ouders en kinderen en kinderen en ouders en je kan voelen wat er in de onderstroom gebeurd, dan is het een wereld van verschil met mijn wereld.

ik dacht eerst – kon ik maar zo leven! –

in al die éénvoud die ik mis door een HFA brein dat eigenlijk altijd onder spanning staat en het heel moeilijk heeft om in de flow te gaan als het ook gewone zintuiglijke prikkels beleefd die erover zijn in de verwerking ervan.

kon ik maar gewoon ZIJN !

mama!

riep de zoon

voelen de andere dàt dan niet!

terwijl hij als een zandhagedis over het hele hete zand liep – al dansend – zoals in de woestijn –

ik lachte en zei…

dat moet je eens vragen aan een ander kindje?!

hij keek me aan en wist dàt meteen

hij zij

nee dus, hé mama!

met een blik van

– ik had het wel kunnen denken!

ah ja

vervolgde hij

dàt komt omdat ik ook autisme heb waarschijnlijk hé mama!

en keek naar mijn ingepakte voeten in schoenen omdat ik als volwassenen niet meer als een zandhagedis over het zand kan dansen naar onze strandcabine! – hahahaha –

hij wist het – het is onze – anders zijn – regel – ja, idd…

mama is elke dag met veel te veel kleding over het strand gewandeld, ‘ze’ dachten waarschijnlijk – dat ik van mijn godsdienst – me moest bedekken, maar nee hoor, het was voor de bescherming van zon en wind en zand tegen mijn huid…

ja idd dàt dus! idd! daarom! ja juist!

ze! – ze dachten! –

ze zijn de neuropyticals die echt weer gewoon kunnen aankomen, strandhuisje openzwieren, een blikje bier kunnen open trekken zich naar de zee draaien en zeggen!

LAAT HET FEEST MAAR BEGINNEN!

– elke stranddag opnieuw –

wauw dààr ben ik nu echt ‘jaloers’ op!

gewoon aankomen op zijn autistische af en zeggen – zet nu die muziek maar wat stiller ! – laat die drank maar voor aan de zee & je sigaretten rook liefs zo hoog als je kan in de lucht blazen over de strandhuisjes – en misschien de muziek helemaal af, zodat ik tenminste naar de zee kan luisteren en kàn bekomen.

en gewoon in stilte alles kan doen waar ik behoefte aan heb.

later mag je weer gewoon doen alsof ik (en wij) er niet bén (zijn)! dan ben ik het gewoon en heb mijn gewoon niveau behaald en kan ik er tegen…

maar dàt zeg ik natuurlijk niet – ja kan dus nooit verwachten van iemand die je ocharme een 2 uur hebt gezien op 2 dagen tijd – wel hebt gehoord van 12 uur tot 18.30 – dat ze ook rekening houden met iemand met HFA waaraan ze het niet kunnen zien alleen kunnen opmerken dat ik anders gekleed ben en ja idd ook anders praat tegen mijn zoon en mijn man…

dàt is wat je als HFA nooit kàn verwachten, en we zijn dat ook zo gewoon dat

wij ons moeten aanpassen aan de andere!

als je echt wil weten hoe een neurotypical is vraag het aan iemand met autisme! – hahahaha –

maar kijk!

laten we het dan ook echt eens – anders bekijken! – door de bril van de –

de ANDERS -regel!

wanneer we gaan vissen in de zee van de neurotypicals merk ik al snel dat er een paar gouden garnalen – die 30.10/kilo kosten op dit moment! – zijn die voldoende en gepaste empathie kunnen aan de dag leggen zonder ons op onze zeer gekende – cliché’s – kenmerken te wijzen – jullie hebben zeker veel structuur nodig?! –

wanneer ik dat hoor dan lach ik eigenlijk altijd heel vriendelijk en sluit zo snel als kan het gesprek af, want zeggen dat wij dat niet nodig hebben is heel vreemd als je dat als HFA gaat zeggen.

wanneer ik verder ga vissen en ik haal er een mooie pladijs op bij de neurotypicals gaan deze snel medelijden krijgen en meestal vanuit die rol alles doen om het ons naar onze zin te brengen, vanuit medelijden en vanuit zo een grote bezorgdheid voor de medemens dat ze ook voor zichzelf over hun grens gaan. dàn is mijn reactie meestal dat ik zo bewust ben van hun onderstroom en onmacht omdat ze heel moeilijk kunnen inschatten hoe ze zich moeten gedragen. dàn blijf ik weg om hun de ruimte te gunnen om weer zichzelf te kunnen zijn.

wanneer ik verder ga vissen in de zee in meer open water en een zeebaars ontmoet die me meteen neemt zoals elke vis in de zee én rekening kan houden met zichzelf en de ANDERS regel dàn is het gebakken vis!

neurotypicals zijn heel voorspelbaar, elke dag aan het strand is het zelfde, wat een geluk voor mensen met HFA – na een uurtje – kan ik echt geconcentreerd verder lezen in mijn boek – heelmeesters – van R hoofs –

wil je graag een fris rozé tje?

mijn buurvrouw komt over het dun stofje strak aangespannen windscherm hangen met een mooie lieve en zeer hartelijke energie en glimlach…

ik kijk op en voel mezelf zakken van energie omdat ik weet dàt wat ik nu ga zeggen echt voor hun wereldvreemd gaat klinken…

ik verander mijn lichaamstaal

ik stap uit mijn stoel en kijk haar aan en zeg;

heel hartelijk bedankt – ik voel dat jullie veel plezier en vreugde hebben – als jullie een glaasje drinken, geniet maar met volle teugen.

ik nam het glaasje graag aan, maar…

ik drink geen alcohol.

ze kijkt me in verbazing strak aan

ik krijg meteen spijt van mijn antwoord

ik verontschuldig me zeker 2x – omdat ik geen alcohol drink.

en ik hoor stilte achter het strak aangespannen windscherm.

iedereen – heel de familie – hoorde mijn antwoord…

en ik

sloot mijn boek en dacht

was het maar anders?!