Hoe dan ook, in de morgen is het moeilijk en in de avond is het moeilijk.

maar wat is nu het moeilijkste in deze verwarrende tijden?

ik zit toch nog steeds bij ons Fien, maar mijn hart en lijf voelt niet meer zo koud aan.

het heeft zich langzaam weer gevuld met haar liefde, ‘uit’straling en weer haar aanwezigheid.

heel ons gezin heeft het moeilijk…

maar het leven gaat door hé!

het gaat door, het rouwen doorheen het leven van elke dag.

ik heb een heel intens rouwproces, het is intenser veel steviger – ja er is geen ander woord – en ik vroeg het me af waarom nu juist…

ben ik meer gericht om van dieren te houden? ben ik meer gericht om hun dankbaarheid te zien en te voelen, dan bij mensen? kan ik hun meer appreciëren omdat een dier onvoorwaardelijk is puur en onversneden? ben ik gewoon meer een dierenmens dan een mensenmens?

het ligt in de liefde voor het leven, voor het leven dat humaniteit vraagt en terug geeft, wat goed is voor mij, voor u en dus ook voor de dieren.

al ga ik niet zeggen dat de goudvis die eerder is overleden afgelopen 14 dagen me zoveel doet als ons Fien, ons Florijn, ons Flora, ons Flochke, ons Toulous die bij mijn ouderlijke thuis wel 21 jaar is mogen worden – ohhh mijn god –

het zit in het – niet kunnen praten – waar ik me zo schuldig over voel in het overlijden van ons Fien – het zit in een soort van onmacht die ik heb gevoeld als mens naar haar toe omdat ik gewoon nog niet genoeg ken om haar effectief goed te kunnen helpen – al was haar dood waarschijnlijk niet te voorkomen –

het zit hem in mijn eigen geloof, in mezelf, omdat ik mezelf weer even – op zij had gezet – door niet te geloven wat mijn intuïtie me vertelde, wat ze had laten zien in mijn droom iets na 20 februari…

ik wist het godverdomme!

ik wist het, ik voelde het en ik deed niets!

ik deed niets…

dju,

het is een les, een grote les, ik heb gezien wat ik moest zien, ik wist dat de dood in huis was, ik heb een aantal dagen schrik gehad voor ‘ons’ maar nee hij is ons Fien komen halen…

dju,

als Jan Willem me een antwoord stuurde op het overlijden van ons Fientje las ik dat wat ik ook al dacht…

ja ons Fien heeft zoveel stress gehad in haar jong leven en daarna – het is pas nu dat de stress hier in huis aan het verminderen is – dat ze daar waarschijnlijk niet meer in kon ‘ademen’?…

wat een 8.5 jaar is het het toch geweest…

nee dat wens je geen hond toe, geen mens ook niet…

op dit moment ben ik nog te verdrietig om dit samen – eventueel – mat Jan Willem verder uit te spitten, maar ik ga dat wel doen, want ja, we nemen opnieuw een westietje in huis!

in de zomervakantie.

niet om ons Fien te vervangen, maar wel om dat een westie hier bij ons past.

maar nu eerst rouwen, leren en weer verder gaan…

En,

ik ben zo dankbaar dat ik ze heb mogen leren kennen, ik ben ze zo dankbaar voor alles wat ze ons heeft gegeven!

Ik hou van je lieve Fien!

dankjewel Fien, je was mijn westie kwestie, onze steun en toeverlaat…

&

voor de mensen die het moest interesseren, we gaan volgende donderdag naar https://www.facebook.com/laudire.eu/

http://www.laudire.eu/index.html

ons Fien is gecremeerd bij https://www.kuaga.be/

en ik heb de afgelopen week ook prachtige mensen leren kennen, veel diepgang en verbondenheid gevoeld…

ik dank jullie heel hartelijk!