ons Fientje komt uit een bijzonder nest, een westie nest met een groot een heel GROOT hart voor westie’s in Schimmert.

eind deze maand is mijn westie meid – mooi meisje – 6 jaar.

het is een wonderlijke reis geweest, een reis die we nooit zouden vergeten, nooit hadden we kunnen denken dat ons Fien op 9 september 2011 (op en koude regendag) in ons huis haar nestje installeerde dat er een jaar nadien een mirakel gebeurde.

toen ik contact opnam met Maria en Jo had ik aan de telefoon al een lang gesprek. nadien via mail om uiteindelijk een datum te hebben om een westie te mogen gaan halen.

de beslissing was genomen, er kwam een westie in huis.

ook hier! mijn tante had westie Max meer dan 10 jaar bij haar gezin gehad, Max heeft de liefde voor het ras bij ons aangestoken. en prachtige reu met een neus voor gezelligheid en vriendelijkheid.

haar dochter kocht westie Gucci een westie teefje met pit, maar weer zo intelligent en haar neus staat altijd naar ‘doen we nu iets leuks?’.

we hebben dus in onze familie een voorliefde voor westies en kinderen, ja kinderen!

kinderen, een mirakel ,was het in ons leven.

eigenlijk is het nog steeds een groot mysterie dat ik als mama nu kan schrijven ik ben mama kunnen worden nadat we ons Fien in huis hebben gehaald.

ze kwam in ons leven net nadat we een paar jaar ongewenst kinderloos leefde. vele problemen en behandelingen hebben we moeten ondergaan om tot het besluit te komen dat – zorgen voor – toch in ons sterk aanwezig was.

we namen ons Fien dus met veel plezier en liefde in huis. ze was ons kindje – ons hondenkindje – letterlijk

ik ging met ons Fien de deur uit zoals een kersverse moeder met haar baby naar familie, vrienden en kennissen.

het moedergevoel kwam sterk naar boven. ik zei tegen mijn tante – ik heb precies een moedergevoel, ze is net mijn babytje.

onze westie pup deed het al snel goed in ons gezinnetje, mee in de auto reizen geen probleem. haar staartje altijd snel kwispelend als we nog maar aanstalten maakte om te gaan ‘walken’ want het woord wandelen kende ze al vroeg, dus moesten we een schuilnaam verzinnen om onze plannen van de dag te bespreken.

nu ken ze die naam ook, soms heeft ze genoeg aan de broek die ik aantrek, dan weet ze al dat ze mee mag.

wandelen, dat hebben we veel gedaan, ik viel af, mijn gezondheid ging erop vooruit en ze had mijn moedergevoel zo sterk aan gestoken…

toch werd ik ziek, in de morgen misselijk en door de dag hondsmoe, het ging op en af. het nieuwe jaar kwam eraan ik werd wat dikker, euh, ik begon vragen te stellen. hmmm toch eens naar de dokter om bloed te laten trekken

de dokter belde me, oei je zwangerschapshormoon staat hoog !!!!!! heel veel uitroeptekens en nadien veel vraagtekens ?????? HOE KAN DIT ! niet erg zei mijn huisarts ik heb even met je gynaecoloog getelefoneerd en dit moet verder uitgezocht worden omdat er een vermoeden is van een schijnzwangerschap (mola zwangerschap).

de woorden gaan nu nog door mijn hoofd alsof ze gisteren waren. “donderdag 9 februari heb ik een operatie kamer ingeplant, kom naar mijn spreekruimte om 8 uur ” de gynaecoloog was er duidelijk niet gerust in, ze had zelfs iemand van een ander ziekenhuis laten komen die meer ervaring had met een mola zwangerschap.

de dagen daar tussen wist ik het eigen al. al waren de puzzel stukjes op de juiste plaats leggen toch niet zo eenvoudig – zwanger worden met langs rechts een eileider en langs links een eierstok, je moet het dus maar doen.

“het kan dus ook een gewone zwangerschap zijn, en dan is het niet te geloven !” had mijn huisarts gezegd.

het kleine pupje zag hoe ik mijn valiesje in pakte en wij vertrokken zonder haar die morgen op 9 februari 2012. ze mocht deze keer niet mee, ik gaf haar een grote knuffel omdat ik dacht…

zoals het altijd gaat als je het niet weet, een onderzoek volgt bij de gynaecoloog in mijn geval. met lood in onze schoenen gingen we binnen, even later zagen we iets…

“het is een vruchtzakje dat ik zie !” riep de gynaecoloog bijna uit, ze herhaalde het nog eens en toen ze me vroeg om even te kijken naar onze hevig springende baby in mijn buik dacht ik….

ons Fien heeft voor ons een mirakel in petto gehad !

“hoe is het mogelijk !” we hebben het samen in de onderzoeksruimte dikwijls herhaald, en toen ik zei heel droog, dat heeft ons Fien in de gang gezet, hebben we er heel hartelijk om gelachen.

onze zoon is geboren een paar dagen na ze voor de eerste keer in ons huis kwam wonen. september is en blijft voor ons voor altijd een maand van Hoop van Liefde en van wandelen met ons Fien, want door ons Fien achterna te kruipen is hij gaan lopen.

onze zoon liep voor het eerst naar ons Fien, nu gaan ze samen veel op ontdekking!

__________________________________________________________________________________________

ik bedank graag de kweker van ons Fientje uit Schimmert, het is een prachtbeestje voor zoontjes met pit !

ik bedank heel graag Marcelle Tomlinson-Hoefkens* die me veel uitleg heeft gegeven toen over een pupje in huis en me alle uitleg heeft gegeven die ik nodig had. * ik ga je nooit vergeten Marcelle – helaas in het begin van het jaar gestorven –

ik bedank heel graag alle mensen die het mogelijk maken om de jaarlijkse wandeling te organiseren en in goede banen te leiden! mensen met een groot hart voor westies

maar vooral bedank ik graag, Witse en Tommy voor het prachtige samen wandelen op de keiheuvel en vooral onze familie westie’s Max* en Gucci !

als laatste dankjewel voor Jo en Maria voor de 8 wekelijkse trimbeurten van ons Fien